Wat er met de paplepel in gaat hoeft er ook niet uit.

Als jong meisje keek ik naar mijn moeder. Naar hoe ze zich opmaakte voor de spiegel in de badkamer. De blush, de mascara. Naar hoe ze elke dag haar haren waste voorover in de badkuip en in model föhnde. Elke dag opnieuw. Terwijl de spiegel nog een beetje beslagen was van de damp van het water. Hoe ouder ze werd, hoe meer zorg ze besteedde aan haar uiterlijk. Later kwam hier nog make-up bij die was afgestemd op haar huid en haartype.

Het is me met de paplepel ingegoten.

Later ging me hier tegen afzetten.

Natuurlijk.

Om mijn eigen beweging te zoeken, weet ik nu. Ik stopte met het strijken van mijn kleding. En mijn haren, daar deed ik ook niet zoveel meer mee. Ik werd zwaarder en droeg vaak zwarte kleding. Ik verstopte me. Niet alleen maakte ik mezelf -onbewust – minder belangrijk, ik stapte ook terug.

Tot ik thuiskwam om een dag te gaan winkelen. Ik stapte de kamer binnen en dat moment is net zoals je wel eens in een film ziet. De plaat slaat over en de muziek stopt. Mijn moeder keek naar mijn shirt. Vol met kreukels. Of ik het toch eerst even wilde strijken want dit zag er niet uit. Of ik dit altijd zo deed?

Ik ging naar mijn ouders’ slaapkamer waar de strijkplank stond. De strijkplank stond voor de muurkast en op één van de panelen is een levensgrote spiegel bevestigd. Ik ging voor de spiegel staan. Ik zag een jonge vrouw, begin 20 met een verkreukt shirt.

Alsof het me niet uitmaakte.

En dat deed het wel.

Ik had niet alleen mezelf verstopt, ik had mezelf ook verteld dat zo veel tijd besteden aan mezelf fout was. Omdat de mensen waar ik toen vaak bij was dit niet of incidenteel deden. Het was er niet zo belangrijk.

Vanaf toen ben ik het weer anders gaan doen. Op de manier die past bij mij. Omdat ik in de tussenliggende jaren leerde wie ik ben en wat ik nodig heb. Stap voor stap vond ik mezelf weer terug. Het niet gaat om make-up maar om de tijd die ik besteed aan mij. Die ik mezelf geef. En dat is non-negotiable. Waarschijnlijk heb ik dit ook benoemd tijdens de eerste date – hooguit de tweede – met mijn vriend. Ik ben not- the-kind-of-girl die opstaat en vijf minuten later klaar is. (Tenzij ik ga sporten).

Het zit niet in mijn DNA en het zit niet in mij. Dat zijn twee verschillende zaken. Dat brengt me meteen bij waarom ik jou lastig val met mijn ochtend-routine.

Want enerzijds kunnen we nu als eerste van onze generatie de keuzes maken. Anderzijds vraagt dat ook van ons dat we daadwerkelijk op die reis gaan. Loslaten, toevoegen en eigen maken. Om uiteindelijk uit te komen bij jezelf, bij je ware zelf. En te doen wat belangrijk is voor je.

Die tijd die ik besteed aan mij. Het geld wat spendeer om mezelf te verzorgen draagt bij aan wie ik ben en wil zijn.

Tijdens mijn BreakOut sessie komt dit vrouwelijke aspect ook terug. Dáár ligt de vrouwelijke kracht en de flair. En bij mannen net zo goed. Een verzorgd uiterlijk zegt namelijk echt wel iets over de binnenkant.

Ik realiseerde me dit toen mijn lieve vriendin zei dat ze genoot van de tijd die ze nu extra aan zichzelf besteedde. Op basis van een tip die ik haar gaf. ‘Het is maar een kwartiertje, maar dit doe me zoveel goed!’ Daar geniet ik dan weer van.

Dat ik een vrouw die al mooi is nog meer zie stralen als de beste versie van zichzelf. Omdat hoe je eruit ziet iets zegt over hoe je je van binnen voelt. Over hoe belangrijk jij jezelf maakt, over je waarden.

Voor de één kan dit in vijf minuten en de ander heeft wat langer nodig.

Het uiterlijk is niet alles bepalend. Het zegt iets en het zegt niets. Doe wat je goed laat voelen is mijn credo. En maak hier tijd voor. Wat het ook is. Neem de actie die erbij hoort en je zult zien dat het effect van die ene actie zich ruimschoots terugbetaald in hoe jij je voelt. En wat je uit straalt. Zie je het effect weer groter worden?

Nu kijkt mijn kleine meid naar mij. Roept ze: ‘ik wil ook!’ En leg ik haar uit dat ze dit nog lang niet nodig heeft. ‘Als ik zo groot ben als jij dan mama?’, en ik antwoord: ‘Ja, als jij óók 25 bent’. Af en toe maak ik wat krullen in haar haren of lakt de vriendin van haar vader haar nagels. Ze staat voor de spiegel. In haar jurk. Ik loop naar haar toe en vraag: ‘weet je wat ik het mooiste vind aan jou?’ ‘Nee’, zegt ze dan. ‘Als je lacht, doe dat maar eens naar jezelf.’ Ze lacht en rent weer weg. Om haar eigen weg te vervolgen, op haar eigenzinnige manier.

En exact zo gaat mijn dag ook weer verder.

Ben jij klaar om te ontdekken welk ticket je hebt en welke route jou naar je mooiste leven leidt? Meld je gratis aan voor deze eerste stap.

Geplaatst in Geen categorie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *