Misschien kun jij je ook nog de reclame voor de geest halen van enkele jaren geleden. Eentje waarin de suggestie werd gewekt dat we maar een klein percentage gebruiken van onze hersencapaciteit. Wat is er nog meer mogelijk?! Oneindig veel! We leren dat we moeten studeren ‘om iets te worden’ zonder stil te staan bij wie we al zijn.
Toen ik klein was vroeg ik me af hoe het kon dat ‘ik ik ben’. En waar ik heen ga als ik er niet meer ben. Voor mijn gevoel kon de ‘ik’ die ik nu ben er niet ineens niet meer zijn. Een vraag waar geen concreet antwoord op is. Of toch wel? Het voelde voor mij alsof er altijd iets zou blijven bestaan van mij. Dat mijn lijf de ene kant op zou gaan en mijn ziel de andere.
Intrigerend. Het is leuk om even een eindje weg te filosoferen. Kinderen kunnen ook dergelijke diepzinnige vragen stellen. ‘Wat gebeurt er als alle zuurstof weg is?’ Best een interessante vraag voor een jongetje van vier of vijf jaar.
Van mij mogen ze op school ook meer stil staan bij het stimuleren van het creatieve brein. Van jongs af aan draaien we al mee in een stramien. Kindjes die net starten leren dat ze mee moeten doen met de rest. Luisteren naar de opgestelde regels. Doen ze dat niet, dan moeten ze buiten de kring gaan zitten. Daarmee leren kinderen al vroeg dat oorzaak en gevolg hand in hand gaan.
Zijn oorzaak en gevolg altijd verbonden? Als je bijvoorbeeld gelooft dat alles energie is of heeft, dan zou je dit los kunnen laten. Dan zijn er geen noodzakelijke en onlosmakelijke verbanden. Dan is iets zo omdat je het waarneemt, omdat iets voor jou voelt als ‘waar’. Dan heeft alles wat in je zit net zoveel invloed op je als alles wat zich buiten je bevindt. En buiten ons is veel, oneindig veel. Toen ik nog jonger was, was ik me hier al van bewust. Het gevoel alsof je zelf in je eigen film speelt. Net als de film met Jim Cary: ‘the Truman Show’ maar dan net iets anders. Jij hebt zelf de regie, je bent zelf zowel de hoofdrolspeler, de karakters om je heen, het decor en het script.
Je hebt en bent van invloed op alles. En zou je alles om je heen kunnen zien als een spiegel voor jou. Je ouders, je gezin, de elektronica om je heen, je werk. Alle relaties die je hebt. Zo zal je plaats binnen je gezin later ook (meestal) overeen komen met je plaats in het bedrijf waar je werkt. Als je thuis de verbindende factor was en alles bijeen hield, is de kans groot dat je dat blijft doen, ook in je werk en in latere vriendschappen. Als je je thuis niet gezien of gehoord voelde zal je je comfortabeler voelen bij een rol die overeen komt. Tenzij je bereid bent om uit de comfortzone te stappen. Ben je in staat bent om verder te kijken dan dit? Dan is transformatie mogelijk. Transformatie en ongekende groei. Het ligt binnen handbereik. De stappen zet je zelf. Ook de kleinste stapjes tellen mee.
Een tool voor introspectie op dit gebied is systeemleer en familieopstellingen. Ik heb zelf ooit een familie opstelling ondergaan. Daarbij zette ik een figuur neer voor mezelf, mijn vader, moeder, mijn zusje. Mijn opa’s en oma’s. Ik kreeg zo inzicht in op welke plek ik mezelf neerzette binnen mijn gezin. En binnen mijn gezin nu. Later zette ik figuurtjes neer die stonden voor mijn werk en mijn leidinggevende op dat moment. Mijn werk had ik op een plek gezet waarop het als het ware zei: je hebt me minder belangrijk gemaakt dan ik voor je ben.
Ik mocht mezelf zichtbaar maken, dat was de rode draad die overal terug kwam. Daar ben ik toen deels heel bewust en voor een deel onbewust mee aan de slag gegaan. Ik ben mezelf letterlijk meer naar de voorgrond gaan plaatsen. Dat is een proces, daar zijn maanden en jaren overheen gegaan. Ik kies ervoor om de regie in eigen handen te nemen. En uit mijn omgeving hoor, voel en zie ik dit ook terug. Over het algemeen meer dan positief. En zo kom ik langzaam thuis bij mezelf, een fijn gevoel!