Until you dream, there isn’t a mold.
Until you speak, there isn’t a promise.
And until you move, there isn’t a path.
Yet do these simple things, and magic happens!
Het is heftige tijd. Zo voelt het voor mij althans. Alsof ik de keuze heb tussen buigen of breken. Breken ga ik niet doen. Buigen dan maar? Dat voelt ook niet echt goed.
Hoe schrijf je door een moeilijke situatie heen? In mezelf voel ik dat het goed is wat ik doe. Dat ik inzichten deel die anderen ook weer helpen op hun pad. Dat weet ik zeker. Kan ik dat uitleggen en onderbouwen met kei harde feiten? Nee. Op mijn manier raak ik ook bij jou iets aan wat jou aanzet tot denken. Misschien niet nu. En als dat helemaal niet gebeurd is het ook oké. Loslaten is ook inzien dat iedereen zijn eigen pad bewandeld. Iedereen doet het op zijn eigen manier en snelheid. Jij doet dat, en ik ook. We hoeven niets van elkaar over te nemen, niet voor elkaar te denken, alleen elkaar te waarderen om wie we zijn. En vanuit eerlijkheid te kijken: wat mag ik van jou leren? Kun je dat, of doe je iets af met: dit zweverige gedoe is niets voor mij!
Ik ben gaan schrijven op het stukje: ik herken jou niet in wat je schrijft. Een eerlijke reactie van iemand binnen mijn familiekring. En zij is niet de enige die dat zo ziet. Wat is het aan die korte tekst die me raakt? Zit het hem in dat anderen niet verder hebben gekeken? Heb ik zelf niet laten zien wie ik echt ben? Ik denk allebei niet. Het zit hem niet per definitie in iets van de ander of van mij. Mensen veranderen nu eenmaal. Ze leren en groeien hun hele leven lang. En ook dat doet iedereen op zijn eigen manier. Ben jij hetzelfde als je vijftien jaar geleden was? Vast niet. Opvattingen die ik 10 of 15 jaar geleden had, heb ik bijgesteld. En ik denk dat we dat allemaal doen. De een vindt een nieuwe hobby of een nieuwe baan die ongekend talent aanboort. De ander voelt dat hij of zij een andere kant op mag in het leven. Dat moment kan je ineens overvallen. Een diep besef van: dit is wat ik wil. Dit mag ik doen vanuit mijn hart! En eerlijk is eerlijk, het voelt ontiegelijk zwaar als iemand van wie je houdt zegt: wat jij doet heeft een negatief effect op de mensen om je heen. Hoe kan iets wat voor mij zo goed voelt, dit effect hebben?
De kant die ik nu laat zien is nieuw voor mensen uit mijn directe omgeving. Ik heb mijn mening over mijn bewustzijn nooit onder stoelen of banken gestoken. Anderzijds is het geen onderwerp wat veel is besproken. Het vereist toch wat diepgang en die bereik ik niet in elk gesprek. Dat hoeft ook niet. Daarnaast is er nog een groep mensen die liever hun hoofd in het zand steekt. En wat ik ook zag is dat mensen die wel bezig waren met hun spiritualiteit, dat op een manier deden waar ik niets mee had. Of ze werden er om uitgelachen. Er werd een beetje belachelijk over gedaan. En ik denk dat precies dat stukje mij en heel veel anderen ervan heeft weerhouden om oprecht te kunnen zeggen: dit ben ik! Een soort van coming out.
Je mag het raar vinden wat ik doe. Je mag het super cool vinden. Je mag er over nadenken. Je mag me vragen stellen. Je mag ook niets doen. Het is goed zoals het is. We zijn allemaal gelijk en uniek. Ik ga het niet meer uit de weg. Ik zet mijn stappen in het volste vertrouwen dat het de juiste stappen zijn. Ik ga dwars door angst heen, dwars door de mening van anderen. Waarom? Als ik dat niet doe, blijf ik hangen en sta ik stil. En dat gaat niet meer merk ik. Iedereen zijn eigen tempo, ik houd mijn eigen tempo aan en geef anderen de ruimte om hun eigen plek in te nemen. Neem de dingen van mij over die goed voelen voor jou en de rest laat je liggen. Niet buigen, niet breken maar meegaan op wat het leven je laat zien.