Weet jij wat je (meer) toe mag laten in je leven?

De vorige keer heb ik geschreven over wat je kunt leren over jezelf via het gedrag van je kind(eren). Wat laat specifiek gedrag van je kind zien aan jou? Ik heb zelf 2 jonge kinderen die me van alles leren en spiegelen. Van open naar de wereld om me heen kijken. Zonder oordeel of juist volledig door de ogen van kind. Vol magie en wonderen. Tot mensen als gelijk zien (ook de groten der aarde komen en gaan immers met niets) en dansen in prinsessenjurken.

Neem bijvoorbeeld mijn dochter van vier. Een lieve spring in het veld. Een echt meisjes-meisje. De woorden die nu in me opkomen zijn roze, glitter, vlinders en prinsessen. Ze is prachtig. Ze loopt het liefst de hele dag rond in prinsessenjurken. Ze danst en draait. Een plaatje…Als het maar glittert en glimt. Ze straalt als ik haar vertel hoe mooi ze is.

Laatste tijd is ze wat opstandig. Ze laat soms wat ander gedrag laat zien dan wij van haar gewend zijn. Een voorbeeldje van een zaterdagochtend. Ze was in de weer met 6000 (…) pixel pinnetjes om hier een Elza (van Frozen) gezicht van te maken. Leuk om te doen. Ik wilde haar graag helpen maar dat accepteerde ze niet. Mijn pinnetjes haalde ze er weer uit. Grappig ook want al typend realiseer ik me dat ik ook niet echt veel hulp toelaat of accepteer. Leerpuntje voor mij dus! Want samen doen is leuker.

Ineens werd ze boos, het was me niet duidelijk waarom. Ze greep in de doos met pinnetjes en gooide een volle hand door de kamer heen. Richting haar broertje. Mijn reactie was – natuurlijk –  boos zeggen dat dit niet de bedoeling was en haar op de gang even af laten koelen. Ze was niet onder de indruk. Ben ik zelf doorgaan overigens ook niet heel snel.

Goed, ze kwam weer terug. En stormde vrijwel gelijk op de bak met pinnetjes af en hop daar vlogen weer 100 pinnetjes door de kamer heen. Nu was ik echt boos en heb haar op de trap gezet. Ze liep naar boven en ik liep achter haar aan. Ze ging boos en gekwetst op bed zitten. In haar prinsessenjurk met de armen over elkaar.

Op dat moment viel me in dat kindjes bij alles wat ze doen eigenlijk alleen om liefde vragen.

En dat voelde ik ook wel daar boven, even alleen met haar. Ik ging ook op bed zitten en vroeg haar of ze boos was of verdrietig. Of ze het wilde vertellen. Ze vertelde iets wat er voor mijn gevoel niets mee te maken had. Uit ervaring weet ik dat ze me veel spiegelt, allebei mijn kinderen. Niet alleen omarm wie je bent, dans en straal. Maar ook dat ik zelf soms in alle drukte kan roepen: láát me nu eens met rust! Meteen erna voel ik me schuldig.

Dat ik vind dat ik het druk heb, is één ding, maar ik kan natuurlijk zelf kiezen hoe ik daar mee om wil gaan. Nu even voelt het als veel en daar loop ik al even mee. Dus ook niet zo gek dat ze me dat juist in deze tijd laat zien. Dat ik echt wat meer momentjes moet pakken van rust. Als een kind iets doet wat we zien als ongewenst gedrag – en 100 pinnetjes door de kamer gooien valt daar voor mij wel onder – zijn we geneigd vanuit onze eigen emotie te reageren.

Als je bereid bent om verder te kijken dan dat, leer je ook veel over jezelf.

Vaak zijn het dingen waar we ons of niet bewust van zijn of die we liever niet gespiegeld krijgen. Bekijk het eens door de ogen van je ogen van je kind. Hoe zien ze jou?Een kindje dat wild om zich heen schopt en zich van je afzet; grote kans dat dit over jezelf gaat. Zelfde is een kind dat zonder heel duidelijke reden ineens boos is. Het hoeft niet altijd te gaan om dingen die nu spelen. Wij hebben geleerd om dingen op een bepaalde manier te doen, zonder dat we weten waarom.

Ik ben uiteindelijk gelukkig heel rustig gebleven bij mijn meisje. Ik heb gevraagd wat ik voor haar kon doen op dat moment. Ik vroeg of ze even alleen wilde zijn, ik wilde haar ruimte geven om even boos of verdrietig te zijn en haar niet het gevoel geven dat ze werd gestraft om het uiten van haar gevoel. Dat wilde ze. Ik vroeg of ze nog even wilde knuffelen. Ze kwam toen even tegen me aanhangen. Ik ben daarop ongeveer 2  minuutjes naar beneden gegaan, lang genoeg voor zo’n kleine meid. Toen ik daarna boven kwam zat ze nog op dezelfde plek. Ik heb gevraagd of ze nog boos was en wat er nu echt aan de hand was. Daarna hebben we even rustig gezeten met zijn tweetjes. Op bed. Dat was genoeg op dat moment, daarna was het goed. Waarna we de pinnetjes met zijn drietjes weer hebben opgeraapt.

Weer een mooie boodschap aan mij. Take it easy. Laat de mensen om me heen toe. Accepteer hulp en liefde. Zet dat hart open en laat het stromen. En dat is ook mijn boodschap. Ook al is het soms lastig: zie een situatie voor wat hij is. Bekijk je omgeving en jezelf eens wat vaker door de ogen van een kind. In al zijn puurheid, kinderlijke eenvoud, schoonheid en magie!

Heb lief en geniet!

Geplaatst in Innerlijk kind en getagd met .

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *