Hoe vaak maken wij ons – als vader of moeder – fout of slecht wanneer er iets met onze kinderen is. Mijn zoon draagt veel voor anderen, hij draagt het letterlijk met zich mee. En zelfs als ik weet wat het is, is het nog lastig om er zelf mee aan de slag te gaan.
Ik, zijn moeder, zou me bijna fout maken omdat ik weet dat het bij zijn papa anders gaat. Maar kinderen zijn spiegels, ze laten ons altijd zien en voelen wat wij mogen doen. Dat een kind zich bij de ene ouder anders gedraagt dan bij de andere ouder wil niet zeggen dat de ene beter of meer is dan de andere.
Kinderen voelen haarfijn aan wat je nodig hebt. Echt nodig hebt – en hier gedragen ze zich naar. Dus geef jezelf vooral óók the credits voor het gedrag waar je wél blij mee bent. Want gemakshalve vergeten we dat nog wel eens.
Vandaag deel ik met je wat ik doe om hem te helpen. Samen laten we de dag los. Ik zeg hem dat hij lekker mag gaan liggen en zich kan voorstellen dat er een speciale zon boven hem staat die via zijn hoofd zo zijn hele lijf doorschijnt. Ik benoem daarbij elk lichaamsdeel. En vanuit de aarde komt een zelfde straal die via zijn voeten binnenkomt en via zijn hoofd weer naar buiten gaat. Wat we doen is ons opvullen met onszelf. Waar ik genoeg heb aan het uitspreken van de intentie hebben mijn kinderen hier een visualisatie bij nodig.
Work’s everytime! Hierna valt hij meteen in slaap.
Ik laat hem de kleur kiezen. Laatste tijd is dit goud.
Kinderen zijn heel loyaal. Niet eens bewust, ze zullen alles doen om het beter te maken voor jou. Ook als dit er in de verste verte niet op lijkt. Ik heb menig moeder in mijn praktijk gehad die benoemde dat haar kind aan haar haren trok of woede afreageerde op haar. Nooit op de vader. Dat wekte bij de moeder dan weer schuldgevoel op en ook een beetje het innerlijk slachtoffer dat vraagt: waarom ik en hij niet?
Terwijl ik het juist zie als een compliment. In een rare verpakking weliswaar, maar het kind voelt de ruimte bij die ouder om zich te uiten.
En als het jou raakt, dan mag je er iets mee. Het is net zo simpel als dat het lastig is. Als je op zoek gaat naar hulp om te kijken wat het laat zien, weet dat aan de andere kant zoveel winst is te behalen als je nu verliest. Niet alleen voor de ouder in kwestie of voor het kind. Het hele gezin draait mee.
Wat ik ook vaak doe (zelf ook) is de energiebanen te breken met iedereen. Hier komt die loyaliteit weer om de hoek, omdat een kind dat voelt als letterlijk loslaten of laten vallen. Ik leg altijd uit dat het alleen onzichtbare energie banen zijn tussen hem en anderen. Ik vertel dat iedereen eigen benen heeft en zelf kan kiezen voor een ruggengraat van goud.
Als die energiekoorden breken te ver gaat; bespreek ik gewoon wat die dag niet leuk was. We eindigen altijd met wat wel leuk was en wat hij allemaal wél heeft. Waar hij blij van wordt. Hij moet dan altijd lachen en zo laten we wel los wat niet leuk was. Hij moet dan altijd hoesten en boeren. Klinkt misschien niet zo heel smakelijk maar dit laat mij zien dat het klopt, dat zijn lijf loslaat. Zijn lijf is ook iets te zwaar momenteel en voor mijn gevoel komt dit niet door eten. Wat anderen hier ook van zeggen, mijn moederinstinct vertelt me iets anders.
Sinds ik think and grow rich heb gelezen ben ik me nog meer bewust van de kracht van gedachten. Hoe alles waarvan je denkt dat je het niet kunt, veel meer invloed heeft op je dagelijkse realiteit dan je bewust bent.
Ook voor mijn zoon. Ook als het voelt alsof hij achter staat met 3-0 door de eerdere mishandeling, gescheiden ouders, switchen van school en later nog eens die geliefde kinderopvang die later kwam. Dat is waarom ik hem eerst help los te laten, waarna hij benoemt wat wél kan, waar hij blij van wordt. Dit is onze ontdekkingsreis naar het op zijn manier vergroten van zijn potentieel.
Op een speelse manier je gedachten richten op dat wat je wel wilt doen en ervaren.
Die speelse manier helpt enorm – mij ook. Want we weten niet altijd wat we willen of nodig hebben. Als je me volgt of misschien in het wild heb meegemaakt dan weet je dat ik niet goed hoor. Ik draag hoorapparaatjes. Deze voelen soms als teveel waardoor ik weet dat ik niet alles hoef te horen. Ik maak onderscheid tussen situaties waarin ik moet horen en situaties waarin ik zelf kies wat ik tot me neem.
Dit is gaandeweg ontstaan. Het gaat tegelijk met de groei van mijn bewustzijn.
Zo voel ik beter voel wat bij mij hoort. Ik hoor dan niet wat iemand zegt maar voel het. Waardoor ik in mijn lijf voel of het klopt ja of nee; of het in lijn is met mijn waarheid. Mijn handicap brengt me op een bijzonder manier dichter bij mijn verlangen. Niet bij wat ik leerde maar bij wat ik écht wil en daar breng ik mijn zoon ook. Die op zijn tweede al praatte als Brugman. Die zo innemend is en grappig. Die alles onthoudt over dieren (echt alles, ook Engelse programma’s ) en dus een gave heeft. Ik leer hem hoe hij deze kan omarmen en stappen kan zetten net zoals ik dat zelf heb leren doen.
Er zijn momenten in het leven wanneer – out of the blue – het lijkt alsof alles even helemaal goed is. Alsof alles klopt. Een gevoel wat je op het moment zelf lastig kunt verklaren of uitleggen. Omdat het niet hoeft. Het is iets wat je gewoon weet. Wat je nu al kunt doen is die staat van zijn vaker kiezen. Alles wat niet bij je hoort valt gemakkelijk en natuurlijk van je af. Je tijd is nu. Meer weten over mijn werkwijze? Mail me.