Je vertrouwt al op je gevoel bij alle grote keuzes die je maakt in je leven. Toen ik deze vraag stelde aan de mensen die me al volgen op sociale media bleek dat 82% van zichzelf vindt dat ze dit al doen. Grote kans dat jij dit net zo ervaart.
Voor jezelf is het gemakkelijker kiezen. Er kan immers maar één iemand in je hoofd kijken en dat ben jij. Hoe weet je nu of de keuzes die je maakt voor je kind ook zo vanuit je gevoel gaan? En nog belangrijker: of het de juiste zijn.
Voordat ik daadwerkelijk moeder werd had ik nooit gedacht beslissingen te moeten nemen die mijn kinderen ook zouden belasten. Denk aan mijn scheiding die ik lang heb uitgesteld. Een andere is het begeleiden van kinderen rondom een sterfgeval. Of denk aan het switchen van basisschool. En daarmee gelijk te kiezen voor twee scholen als je meer kinderen hebt en ook wil kijken naar individuele behoeften.
Je voelt bij het lezen van deze vier voorbeelden de emotie erachter al wel. Je eigen emotie. Je eigen beeld en referentiekader. Hoe weet je nu of je op de goede weg zit en de juiste ingang te pakken hebt?
Het geheel wordt nog iets lastiger wanneer jij een duidelijk gevoel hebt maar de mensen om je heen delen dit niet. Denk aan school, je partner of ex-partner, je ouders, noem het maar op. Zoveel mensen, even zoveel meningen.
Als je hier ervaring mee hebt dan weet je dat niemand je zo raakt als je kind. Je kind is en blijft een stukje van jou en de andere ouder.
Resultaten van je kind die we bestempelen als positief en goed strelen ons ego. Maar wat als de prestaties onder de (maatschappelijke) maat zijn? En helemaal als er pas een issue ontstaat op het moment dat je kind naar school gaat. Als anderen volwassen zich met de situatie gaan bemoeien.
Ik vind dit fascinerend vanwege de vraag: heeft het volgroeide / volwassen (al dan niet op papier) brein een andere visie op ‘goed’ dan wat het kind van nu nodig heeft?
Wij zijn wat dat aangaat zó geconditioneerd. Door ervaringen, door het gezin waarbinnen we opgroeiden, door de maatschappij. Soms bewust en soms per ongeluk. Zien wat je kind nodig heeft kan best lastig zijn. Dat is tweeledig. Enerzijds vanwege je emotionele betrokkenheid. Anderzijds omdat je kijkt naar je kind vanuit je eigen bril met filter.
Dit is iets wat we allemaal doen. Het is niet fout of verkeerd.
Onderschat niet hoeveel er op je is afgevuurd, verteld, gezegd toen je opgroeide en wat je eigen maakte. Of wat je liet twijfelen over wie jij echt bent. Over alles wat je niet kunt of juist wel bent maar afscheid van nam. Over hoe de maatschappij vindt dat je moet zijn. Omdat het handig is. Gemakkelijk. Omdat het ooit zo is bepaald. Want zo hoort het.
Ik zal een voorbeeld geven. Stel je het volgende voor. Jouw moeder heeft toen zij opgroeide nooit de kansen gehad die ze verdiende. Zoals veel moeders geboren rond 1950 leerde zij hoe je zorgt voor een partner en kinderen; hoe je lekker kookt bijvoorbeeld want liefde gaat door de maag. Uitblinken in wat je zelf kunt was niet zo belangrijk.
Als deze moeder zelf kinderen krijgt zal ze haar kinderen mee willen geven: haal je diploma, doe goed je best als je kunt leren en zorg dat je zelfstandig bent. Haar kinderen groeien op met het idee dat zelfstandig zijn belangrijk is. Mijn cliënt groeide op met dit beeld. Nu ze ouder is begrijpt ze dit.
Haar begrip staat los van het feit dat ze met 1 been in het oude staat, in de opvattingen van haar ouders en met 1 been in het nieuwe. Haar eigen kinderen laten beiden zien dat elk op hun eigen manier niet meekunnen binnen het huidige schoolsysteem.
Aan haar is de uitdaging om zich los te maken van het oude, te voelen wat ze zelf wilt door te kijken naar wat haar kinderen haar laten zien én hen te geven wat zij nodig hebben; liefst zonder je eigen shizzle te projecten.
Uit ervaring weet ik dat het heel lastig is. Je kunt nog zo vaak denken dat je je leven zo makkelijk en moeilijk kunt maken als je zelf wilt. Maar als je single moeder bent is de uitnodiging die het leven je geeft een behoorlijke. Want jij bent ook nog jij.
Het onderwijs vraagt het één en jij voelt dat je kind en zijn of haar behoeften niet helemaal zijn aangesloten op de vraag van het onderwijs. Natuurlijk zijn er plusklassen, caesar therapie en onderzoeken die handvatten bieden. Maar hoe bepaal je hierin de weg voor jouw kind.
Wat als je kind net iets anders nodig heeft, hoe ontdek je wat dit is en geef je hier ruimte aan?
Waar wij nog mee konden in de structuur en ons aanpasten omdat er vaak niet veel anders mogelijk was, gaat dat nu niet meer zo easy peasy. Voor je het weet heeft je kind een stempel of zit het in een hokje. Ik voel daar weinig voor omdat er in het echte leven ook geen hokjes zijn.
En nog meer wil ik deze vraag stellen: wat als het hier gaat om een groep unieke kinderen die iets vragen wat er nog niet is? Die ons laten zien dat er meer of andere vormen van intelligentie zijn die nog niet passen in het hedendaagse onderwijsbeeld. Hoe ga je hier dan mee om?
Ze vragen jou om te zien wat ze écht nodig hebben. Omdat het iets raakt bij onszelf waar we het contact mee zijn verloren. Dit speelt zich niet alleen af bij jou en mij maar op een groter niveau.
De start ligt bij jou en je kind; vanuit de verbinding met jezelf die je kunt herstellen. Zodat jij jezelf kunt zien als de prachtige, volledige energie die je bent en daardoor kunt geven aan je kind wat het nodig heeft. Je kind haakt vervolgens aan in de energie.
Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Je eigen weg vinden in dit geheel en jezelf niet vergeten…het is zo fijn als iemand met je mee kijkt. Ik kan diegene zijn voor jou. Ik voel met je mee, ik wijs je op ingangen die je nog niet kent. Zodat je de controle over je energie in eigen handen neemt. Stuur me een e-mail als je meer wilt weten.
Ken je iemand voor wie dit interessant is? Voel je vrij om informatie door te sturen.