‘Ik heb nog geen tijd gehad voor je challenge!’ Berichtjes van deze strekking zag ik voorbij komen in mijn mailbox en in mijn Shape Your Destiny groep. Mijn antwoord is heel kort en simpel: het enige wat je hoeft te doen is te kiezen. Doe je niets, dan verandert er ook niets. Iedereen die nu succes heeft, is ergens begonnen. Vanuit de keuze: volgend jaar sta ik ergens anders.
Ook ik ben begonnen vanuit een fulltime baan en met een gezin. Was dat ideaal en had iedereen altijd begrip voor wat ik deed? Nee. Heb ik me laten tegen houden? Geen seconde. En natuurlijk ben nu ruim een jaar verder en heb ik veel geleerd en gedaan, het begon allemaal met kiezen. Ik die zei: en nu is het klaar, nu ga ik het anders doen.
Die weg is hobbelig.
Met pieken en dalen. Te midden van alles voelde ik mij wel gelukkig. Aan alles merkte ik dat het goed was wat ik deed, daarom ging ik door. Ook als het druk was. Juist als het druk was. Daarmee laat ik zien dat het kan. Dat leeftijd, opleiding en je hele realiteit op dit moment geen bal uitmaakt. Het enige wat je nodig hebt is die droom, die wens en dat verlangen. Het komt van binnenuit, en dat is wat je drijft. Dat is wat mij dreef en drijft. Mijn verlangen is sterker dan elke excuus wat ik kan verzinnen. Sterker dan elke oordeel wat ikzelf en anderen over mij hebben.
Zodra je het nieuwe start of wil starten kan het voelen alsof de realiteit je soms inhaalt. Dat alles je aan je voorbij gaat en dat jij voor je gevoel achter de feiten aanholt. Het moment dat je de vraag krijgt: wil je het echt?
Ga je door, of kruip je terug?
En onthoud 1 ding: het mag gemakkelijk. Het mag met plezier. Lachen en af en toe ‘fuck-it’ roepen kan zo bevrijdend zijn. Het hoeft geen zware struggle te zijn waarin je continu werkt. Volg je eigen nieuwsgierigheid. Die had je als kind al en die is er nu nog, weliswaar weggestopt, je zult zien dat er niet veel voor nodig is om het weer terug te laten komen. Laat los wat je ouder, leraar, werkgever of omgeving je zegt. Volg je eigen hart.
Geef jezelf de ruimte om te ontdekken, te spelen.
Als jij die ruimte niet neemt, nemen je kinderen die ruimte bijvoorbeeld ook niet. Je hoeft niet op 5 sportclubjes te zitten of geobsedeerd te zijn door je werk. Zodat je al die spullen kunt kopen die je eigenlijk niet eens nodig hebt. Die zorgen voor een kort gevoel van geluk wat je na een tijdje weer bent vergeten. 80% van de tijd doe je immers met 20% van je spullen. Heb je het nieuwe nodig of vul je slechts een leegte op?
Op het moment dat je in een speelsere modus zit denk je ook zelf na. Dat zie je bij kinderen ook. Spelenderwijs zoeken ze elkaar op. Niet georganiseerd zoals op school of in een door volwassenen geregelde wedstrijd maar echt zelf.
Wat wil je je kinderen en omgeving meegeven?
Dat ze mee moeten in die voortdurende rat race van prestatie? Dat ze worden beoordeeld niet op wie ze zijn maar op hoe goed de cijfers zijn, hoe hoog je salaris is en hoe groot je aanzien binnen het bedrijf waar je werkt? Het is de bedoeling dat we ontdekken. Dat we fantaseren, dat we dromen, durven en doen. Dat we vanuit het spel leren te ontdekken wie we echt zijn.
Hoeveel tijd neem jij voor jezelf om echt te doen wat je wilt doen?
En in hoeverre laat je tijd die invullen door anderen. Door wat zij willen, hun droom en hun verlangen? Doe jij waar je echt blij van wordt? Wat kies je?
Kies je voor de drukte. Kies je voor altijd maar bezig zijn zodat je zelf niet hoeft na te denken? Kies je om naar achter te stappen?
Of kies je ervoor om de persoon te zijn die weet wat hij / zij te doen heeft?
Die verder kijkt dan wat er aan de oppervlakte zichtbaar is.
Die voorbij gaat aan alles wat je leerde op school.
Niet meer de persoon zijn die beoordeeld wordt op dingen waar je niet goed in bent en wat je misschien wel helemaal niet HOEFT te leren en beheerse. Omdat jij andere kwaliteiten hebt.
Omdat jij, net als ieder ander eigenschappen hebt die briljant zijn. Die misschien niet in een hokje passen. Die je waarschijnlijk echt niet leert op school.
Ze zijn er wel.
Ze zijn anders dan je denkt. En misschien anders dan wat je nu voelt.
Je hoeft nu niet alles los te laten, je kunt wel elke dag een nieuwe stap zetten.
Eentje die je dichtbij brengt. Dichtbij jezelf. En dichterbij die innerlijke schatkist die wacht tot jij hem open maakt.
De mijne is open. Ik neem er steeds meer uit. Ik kies om te doen en ik kies om voorbij te gaan aan alles wat ik leerde door mezelf te vragen: is dit mijn waarheid of die van een ander? Het laatste laat ik los, laat ik wegglijden in het volste vertrouwen dat elke stap die ik zet gesteund en gedragen wordt. Door iets wat groter is dan mijzelf.
Ben je klaar om te ontdekken hoe je jezelf centraal plaatst? Meld je aan voor Leef je Leiderschap!