Je omgeving spiegelt je meer dan je denkt. Niet alleen je kinderen, ik geloof wel dat het verder gaat. Het idee dat je hele realiteit van gezin, werk, sport, vrienden één grote spiegel is van alles wat je denkt, voelt en gelooft. Sinds ik hier bewust mee aan de slag ben gegaan is de impact elke dag meer voelbaar.
Wie je nu bent komt voort uit je verleden. Wat ik bedoel is dat gebeurtenissen uit het verleden je vormen. Je bent niet je verleden. Je maakt iets mee, doorleeft het en het vormt je maar je bent het niet. Het is een onderdeel van je verhaal. Het verleden vormt je, alles wat je ziet beoordeel je op basis van je verleden. Hoe een boek aanvoelt bijvoorbeeld heb je al beoordeeld op basis eerdere ervaringen. Houd maar eens een dag bij hoe vaak je ergens iets van vindt op basis van vroegere ervaringen.
Ook de mate van je plek innemen komt hieruit voort.
Terwijl je opgroeit neem je van alles met je mee. Je draagt het bij je in een rugzakje. Dan stop je er iets in, om er later weer wat uit te halen. Als je bijvoorbeeld hebt geleerd om je rustig te houden en niet op de voorgrond te treden omdat je ouders het druk hadden en jij stil moest zijn; grote kans dat je dit mee blijft nemen.
Je kunt als kind in een situatie zijn opgegroeid die van je vroeg dat je als het ware onzichtbaar werd. Dit kan natuurlijk allerlei redenen hebben. Eentje waar een trauma aan is gekoppeld of eentje die ogenschijnlijk minder impact lijkt te hebben. De uitwerking in je volwassen leven is vaak gelijk. Je hebt geleerd om jezelf op de achtergrond te plaatsen.
Als je zelf vervolgens vader of moeder wordt zul je zien dat je kinderen je uitnodigen om weer contact te maken met dat verloren kind. Zonder kinderen komt je genoeg mensen tegen die het je spiegelen. Broers en zussen zijn hier goede voorbeelden van. Ook je werk is onderhevig aan allerlei dynamieken die je in vergelijkbare posities en situaties brengen.
In je gezin van herkomst krijg je een plek of je neemt er een in.
Kun je hier een verandering in aan brengen? Een veel voorkomend thema is bijvoorbeeld gezien en gehoord willen worden. Nu ik meer weet over mijn eigen geboorte begrijp ik waarom dit zo’n punt was voor mij. Ik zei mezelf dat ik iemand was die liever op de achtergrond werkte.
Ofwel de redactie in plaats van de dame voor camera. Hoewel ik wist dat het niet waar was. Mijn droom als kind was namelijk De Meest Beroemde Actrice In Hollywood zijn. Ik kan er ook best van genieten om een fijne manier in het middelpunt te staan. Het hoeft niet altijd maar de aandacht is niet waar ik moeite mee had.
Wat dan wel? Perfectionisme?
Dat eigenlijk ook een vorm van onzekerheid. De dingen zo goed willen doen dat je bang bent een fout te maken. En wat gebeurt er dan? Juist! Omdat ik wel graag goed voor een groep wilde kunnen spreken ben ik hier mee aan de slag gegaan. Want het bleek al snel dat het op de achtergrond plaatsen geen optie was voor mij. Dit kwam onder andere uit de systemische sessie die ik heb gedaan. Ik ben mezelf letterlijk meer naar voren gaan plaatsen. Van ergens in een kring staan tot die presentatie. En dat werkte door. Het hielp me om mijn plek in te nemen.
Ik heb daarmee ervaren hoe krachtig de dynamiek van het krachtenveld is. Hoe het voelt als iets uit balans is en hoe sterk ik sta als het wel in balans is. Dit werkt door op de laag van de ziel. Bij systemen gaat het er om dat de 3 basisprincipes (Helliger) in evenwicht zijn. Iedereen heeft recht op zijn plek, er is een volgorde / rangorde binnen een systeem en geven en nemen hoort in balans te zijn. Als iets binnen deze 3 principes uit balans is dan merk je dat terug.
Een ander interessant aspect aan je plek innemen is: waar mag je jouw ouders in voorbij gaan?
Of waar mag je aan voorbij aan je oude systeem. Het idee achter de evolutie is dat je – het woord zegt het al – evolueert. Je groeit en overstijgt. Of dit lastig is of moeiteloos gaat is afhankelijk van welke plek je innam in je gezin van herkomst.
Kun je succesvoller zijn dan je ouders? Voelt dat natuurlijk voor je? In hoeverre kopieer je de relatie van je ouders? Hoe maak je je hier van los? Iets oplossen voor de ander kun je niet. Je kunt wel buigen naar een situatie of naar je ouders. Aannemen wat is, dat gaat een laag dieper dan acceptatie.
Dat kun je ook doen als je in een situatie zit die pijn doet. Die je ergens wel begrijpt en ook ziet wat het voor je doet. En toch wringt er iets. Buig dan in gedachten naar de situatie. En stel vervolgens aan jezelf de vraag: wat kan ik nu nog doen om de meest krachtige plek in te nemen?