Mijn zoon kwam laatst thuis van spelen bij zijn neefjes. Ze hadden een spelletje gedaan en hij zei dat het niet leuk was geweest. Ik vroeg hem wat er was gebeurd want normaal komt hij vrij enthousiast terug. Hij zei dat zijn neefje een gelukssteen had. En die zou ervoor zorgen dat hij altijd won. Dat was toch niet eerlijk zei hij als ze een spelletje zouden doen. En hij liep weg. Ik moest even lachen in mezelf, mooi om te zien hoe sterk kinderen ergens in geloven en dat iets alleen al om die reden werkt. Twee kanten op. De een zal winnen en de ander denkt dat hij om die reden verliest. Later in bed zei ik hem dat hij een magische toverdiamant in zich heeft die hij kan laten groeien. En dan is zijn gelukssteen.
Ik denk dat het allebei werkt. Wat is er nog meer mogelijk als je het hebben van geluk binnen jezelf plaatst in plaats van buiten je zelf?
Hij zei dat hij het niet geloofde, een toverdiamant in zijn buik. Hij geloofde ook niet in mijn hart van seleniet. Ik had gezegd dat hij die mocht pakken als hij niet kon slapen. Ik vind hem er wel steeds mee in bed. Ik reik hem aan wat hem kan helpen en hij neemt wat voor hem werkt. Zo werkt het bij ons immers ook, als iets blijft het hangen, doe er dan wat mee.
Ene kant denk ik wel eens, ik moet een beetje oppassen met wat ik zeg. Mijn referentie kader als volwassene is anders dan dat van hem. Als je gelooft dat het in je zit en het kunt laten groeien en inzetten wanneer en zoals jij dat wilt. Dat je in staat bent om alles naar je eigen hand te zetten vanuit een liefdevolle intentie. Hoe gaaf is het dan? Ik leg onze kinderen niks op. Ik reik ze alleen iets aan. Ze komen er zelf wel op terug als het nodig is.
Een ander voorbeeld. Als mijn kinderen niet kunnen slapen dan zeg ik dat ze ga masseren. Wat ik echt doe is magnetiseren. Ik voel alleen en stuur liefde. Zolang ik dat kan doen vanuit mijn oprechte intentie is het goed. Ik doe niets vanuit ‘mijn gewin’ maar vanuit liefde. Dan doe je het nooit fout. Daarna ademen we naar de buik en alles wat niet nodig is sturen we bij de uitademing door het raam naar buiten, weg ermee. En daarna valt hij vrijwel meteen in slaap. Het helpt hem om afstand te nemen van de dag. Om los te laten. Voor mijn dochter geldt hetzelfde. Ze heeft wat hulp nodig bij het af sluiten van de dag. Ik had mijn handen op haar liggen en vroeg haar of ze wist wat ik deed. Ja, zei ze, je stuurt hartjes naar mij.
Het is de kracht van je gedachte. Het alles-is-energie idee. Hoe ver zou het reiken? Wat hebben we ons zelf geleerd? Dat een gelukssteen werkt? Of dat het misschien ook in onszelf kan zitten.
En precies dat wil ik mijn kinderen mee geven. In gedoseerde mate, dat wel. Laat die fantasie maar toe en droom. Alles wat je voedt, zal groeien, zo ook je dromen. Stop het niet weg. Elk kind, elk mens is anders en hoe kunnen we dit op de beste manier inzetten die perfect voor ons werkt? Dat ontdekken en iemand geven, het idee dat ik daarin kan bijdragen…dat is mijn ultieme drijfveer en droom. Als ik eraan denk krijg ik kippenvel. Ik voel het door heel mijn lijf, van mijn kruin tot in mijn tenen. Dit is wat ik ga doen!
Ik kies er voor om me niet langer in te houden en mee te gaan op het dit gevoel. Het klopt, mijn gevoel klopt. Net zoals ik voelde dat ik de webpagina moest bouwen. Ik neem die ruimte en krijg hem ook. Daar ben ik dankbaar voor.
Er is niemand die je bij je hand pakt en je zegt: hier is je succes, neem het maar. Er is er maar één die dat kan doen, en dat ben jij zelf. Een beetje hulp en begeleiding daarin is fijn. Anderen zijn soms al wat verder op hun pad. Zij kunnen je de tools aanreiken die je helpen. Ik heb mensen bij wie ik dingen ‘afkijk’ en andersom zullen anderen dat bij mij doen. Wie is jouw grootste bron van inspiratie?