En bevalt het wat je ziet? Soms is het lastig om te erkennen dat het gedrag van je kind zijn oorsprong vindt bij jou. Althans, sommige dingen zoek je niet direct in die hoek. Je kijkt naar de voor de hand liggende zaken.
Wat ik met spiegelen niet bedoel is dat je ‘de schuld’ bij jezelf moet zoeken. Het gaat er puur om dat je kijkt naar de oorsprong van het gedrag van je kind. Zonder oordeel. Dat is niet altijd gemakkelijk. Wel leer je er een hoop van als je zo open naar je kindje en jezelf kunt kijken.
Met voor de hand liggende zaken kun je denken aan kinderen die reageren op de scheiding van hun ouders bijvoorbeeld. Terwijl er ook andere dingen kunnen spelen. We zijn geneigd om een kapstok te zoeken zodat we de pijn bij ons zelf weg kunnen nemen. Of kinderen die nog niet zindelijk zijn terwijl ze al naar school gaan. Het zal dan wel psychisch zijn terwijl er zoveel andere factoren een rol kunnen spelen. An sich niets mis mee, soms ligt de oplossing wat dichter bij huis.
Het gaat me erom dat we met zijn allen eens wat verder kijken. Niet alles vindt zijn oorsprong bij jou of je kind. Toch denk ik dat we daar veel meer kunnen halen dan nu het geval is. Als je bijvoorbeeld eens kijkt naar een kind met autisme. Onderling contact is dan vaak wat lastiger, het doordringen tot je kind.
Als je dan bij jezelf kijkt waar je niet in helemaal contact staat met jezelf, echt voelt. Dan kun je door daar wat veranderingen aan te brengen, effect hebben op het gedrag van je kind. Dat vereist wel dat je bereid bent om echt te voelen waar het vandaan komt. En daar moet je vrij diep voor durven gaan.
Doe jij alles zoals je denkt dat je het moet doen of doe je de dingen vanuit je hart, vanuit jezelf?
Dat spiegelen je kindjes je. Dat is volgens mij ook de reden waarom er nu zoveel kinderen zijn met een stoornis (of label) in het autistische spectrum. Zij zijn er echt om ons iets te leren, aan diegenen die het willen en kunnen zien. Wij kunnen zoveel meer leren van onze kinderen dan dat wat aan de oppervlakte zichtbaar is. Tegelijkertijd mogen ook wij terug naar de kern van ons eigen ‘zijn’ – onze essentie.
Je kinderen kunnen je van alles laten zien. Ook de dingen die je liever niet ziet. Want laten we wel wezen…er gaat zoveel in ons om en we doen van alles. We verwachten veel van onze omgeving en onszelf. En ook van onze kindjes. En als die laatste dan tegendraads zijn of boos dan vragen we ons waar dat nu weer vandaan komt. Of komen we gelijk met een oplossing voor het ‘ongewenste’ gedrag. Vergeet niet dat wat een kind ook doet of laat zien, vrijwel alles is een vraag om liefde.
Wat zijn de basis principes als je kijkt naar spiegelgedrag?
Over het algemeen spiegelt het eerste kind de moeder en het tweede kindje de vader. Ik kijk meer naar wat het me het meest met me doet aan specifiek gedrag. Dan weet ik dat daar iets zit waar ik wat mee kan. Niet alleen terugkomende irritaties, ook dingen die je moeilijk vindt om recht in de ogen te kijken.
Voor mij persoonlijk betekent het dat ik mag kijken naar of ik leef vanuit mijn hart. Ben ik 100% mezelf? Doe ik dingen omdat ik voel dat het zo mag, of omdat het wordt verwacht? Bij mijn oudste lopen momenteel onderzoeken die wijzen naar een stoornis binnen het autistische spectrum. Ik heb hiervan lang gezegd: hij is ZO sociaal, het is vast iets anders.
Nu denk ik dat dit enerzijds is omdat ik het echt nog niet wilde en kon zien. Bij mezelf. En ook nu is het niet iets wat ik binnen een paar dagen ‘oplos’. Ik zet mijn stappen en dat voelt goed. Het gaat erom dat ik contact maak met mijn kern, met een dieper weten en zijn. Met vertrouwen. Dat mag ik mijn oudste ook meegeven. Daar ben ik nog niet maar het komt wel. Ook bij hem.
Hoe waardevol is het spiegelgedrag van kinderen. Loop jij ergens tegenaan bij jouw kind en wil je hiervan weten wat het jou laat zien? Reageer hieronder of stuur me een mailtje. Volgend blog benoem ik wat specifieke voorbeeldjes. Gedrag wat we als ouders allemaal wel herkennen denk ik en wat het je laat zien.
Pingback: Weet jij wat je (meer) toe mag laten in je leven? ⋆