Zoals al aangekondigd in mijn laatste blog ga ik verder met schrijven over het effect van mijn eigen geboorte op mijn leven. Wat merk ik daar nu nog van?

Verschillende inzichten kwamen op een voor mij mooie manier samen. Het zette me aan het denken.

Ik heb een geboortealbum. Dat heeft mijn moeder voor mij gemaakt. Op mijn allereerste foto lig ik te huilen op een witte commode of tafel in het ziekenhuis. Met paars – blauwe handjes. Het beeld op die foto kan ik zo oproepen.

Er is geen foto van mij en mijn moeder samen, van vlak na de geboorte. Ik weet dat ik daarnaar heb gevraagd vroeger. In het album van mijn zusje zit wel zo’n foto.

Onbewust heb ik daar, in mijn kinderlijke onschuld, toch dingen ingevuld en vanuit dat filter laten groeien. Per ongeluk mezelf naar achter geplaatst. Gedacht dat ik dingen moest doen om liefde te verdienen, dat er iets aan mij niet goed was.

Ook hier weer; ik oordeel er niet over, het gaat niet om de schuldvraag. Ik wil er van leren en kijken wat van mij is, en wat niet. Het geeft me inzicht in de keuzes die ik voorheen maakte en wat ze me hebben laten zien. Waar heeft het leven me gebracht en wat is er vanaf nu mogelijk?

Ode aan mijn moeder

Ik weet dat mijn moeder dit ook leest. En mama: ik hou van jou! Ik weet dat jij het niet gemakkelijk had vroeger. Jij had niet zoals ik een lieve moeder die je kon vragen: hoe deed jij dat nu? Hoe voelde jij je toen je zwanger was? Was je bang voor wat komen ging? Je had geen internet. En misschien zelfs geen of weinig vriendinnen aan wie je dingen kon vragen. Dat heb ik allemaal wel.

Als ik er vroeger naar vroeg zei mijn vader dat de bevalling destijds heel zwaar was voor mama en dat ze erg moe was erna. Dat antwoord accepteerde ik, tot ik zelf kinderen kreeg. En niets liever wilde dan ze zien en vasthouden. Ze tegen me aanhouden. Ze beschermen en liefst nooit meer loslaten. Een diep gevoel van ‘houden van’ wat nergens mee te vergelijken is. Het is er en het gevoel groeit nog elke dag.

Goed, mijn eigen geboorte dus. Want na alle inzichten kwam – toevallig- ook een video op mijn pad over ‘in hoeverre ben jij je moeder?’ Ook daarin kwam je geboorte ter sprake en dat als je moeder bijvoorbeeld angstig was, dat je dat als kind nu nog kan voelen. Het vormt je. En dat je die angst als het ware terug mag geven.

In eerste instantie vond ik schrijven over hoe mijn moeder mijn geboorte heeft ervaren wel erg persoonlijk. Iets in me denkt toch dat het mag.

Toen ik voor het eerst mijn ogen open deed, schrok mijn moeder, zei ze. Ik leek op haar schoonmoeder. Qua ogen dan. En dat vond ze niet fijn, dat wilde ze niet, ze wilde mij niet.

De eerste zes weken huilde ik alleen maar. Mijn moeder vertelde dat ze zich in die tijd helaas liet leiden door haar vader en stiefmoeder. Die zeiden het komt allemaal wel goed, laat maar huilen. Ze leerde toen dat ze het de tweede keer, voor mijn zusje, anders mocht doen en kon vertrouwen op haar eigen gevoel en instinct. Ik weet nu dat er bij mijn geboorte een oude pijn werd geraakt, uit een vorig leven en dat het niet ging om mij toen.

Dat weten, heeft mij erg geholpen om keuzes te kunnen maken vanuit zelfacceptatie, in plaats van afwijzing.

Onuitwisbaar en van onschatbare waarde

Het maakt allemaal weer indruk op me. Ik geloof namelijk niet dat je je pas bewust bent vanaf je 3e a 4e levensjaar.

Die blauwdruk van je geboorte dus…. komt daar het gevoel vandaan van dat ik lang heb gedacht dat ik mezelf niet mocht zijn? Dat ik -onbewust- maar deed wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten om me geaccepteerd te voelen? Dat ik toch vaak bevestiging nodig had? Dat ik wil horen dat ik goed ben zoals ik ben? Komt daar ook vandaan dat ik mezelf als veel minder ‘mooi’ zie dan hoe anderen mij zien?

Dat mijn zelfbeeld niet altijd klopt? De ongelooflijke eisen die ik aan mezelf kan stellen? Dat het nooit genoeg is? Dat ik altijd beter kan en meer moet zijn? Dat ik me oprecht gekwetst voel bij eigenlijk elke vorm van afwijzing?

Kiezen voor geluk, liefde…het leven!

Door de jaren heen heb ik gelukkig al veel los kunnen laten.

Ik verdien geluk, liefde, geld alles, net zoals jij. Het is geen rationeel concept meer, maar een diep belichaamd ‘zijn’. De rest is maar een verhaal. En dat kan ik herschrijven; mijn hoofd kent niet het verschil tussen het verhaal wat ik mezelf vertel en tussen wat er is.

Ik stel mezelf de vraag: wat is er vanaf nu mogelijk? Hoe kan het nog beter worden dan dit? En: hoe mag ik dienen?

Het is nu tijd om er nog wat lagen vanaf te pellen, om steeds weer iets los te laten. Ik weet dat er nog steeds mensen zijn die ik kwets met wat ik schrijf. En er zijn mensen die van me leren, die hun bewondering uitspreken. Los van beiden zoek ik mijn weg. Ik schrijf mijn eigen verhaal.

Eentje waarin ik creëer en in mijn eigen kracht sta en van daaruit waarde toevoeg aan mijn eigen leven én dat van anderen.