Het begon allemaal met: er waren geen foto’s van mij en mijn moeder van vlak na mijn geboorte. Van mijn zusje wel.

Er is wel een foto waar ik huilend en met paarse handjes op een commode lig. Die zie je hier. Ik word koud van binnen als ik ernaar kijk.

Een thema wat voor mij al voor het prille begin als ZZP’er leefde is: hoe onze geboorte ons leven vormt. Deze blogs schreef ik 2016: hoe je geboorte je leven vormt deel 1 en deel 2.

Altijd als ik ernaar vroeg vroeger, dan hoorde ik 2 dingen:

– de bevalling was zwaar, ik was heel moe erna

– toen jij je ogen opende, schrok ik want je leek op oma

Er was ook: de moeder van mijn moeder was al heel jong overleden. Er was voor mama geen: ‘hoe was dit bij jou?’

Veel vragen, weinig antwoorden, veel alleen.

Dat is de energie waarin groeide, die ik gevoerd kreeg want zij en ik waren één.

Wat ik weet van mijn eigen mama is dat is haar moeder al heel jong overleed aan borstkanker. Mama was toen 4. Er was geen afscheid, alles ging snel, er moest gauw een andere vrouw komen, de kinderen waren lastig, voor verdriet was er geen tijd. Ruimte voor verwerking en liefde was er niet, zij en haar zusjes gingen naar een internaat.

Mama vertelt er wel eens iets over en het voelt zo ontzettend verlaten en alleen.

Na mijn geboorte schijn ik de eerste 6 weken gehuild te hebben. Ook een verhaal wat ik veelvuldig hoorde. Nu weet ik: ik huilde haar tranen.

Ik ben de oudste dochter; ik spiegel mijn moeder.

Ik spiegel het alleen zijn met verdriet – mijn geboorte was ergens ook de geboorte van een kindsdeel van haar – symbolisch.

Maar: oh je ogen! En: oh wat een tranen!

Ik vertegenwoordigde een kindje wat is verstopt, wat op haar 4e geen moeder meer had, en daar kon ze geen verbinding mee maken. ‘Ik ging met zomerkleding het ziekenhuis in en ging in winterkleding naar huis’ – bijzonder hoe de verhalen zo kloppen…

Het is wat ik lang meedroeg en wat heel lang zwaar was om te dragen. Verbinding maken met mij is ook verbinding maken met een 4 jarig meisje die haar moeder moet missen, en dus met eenzaamheid.

Maar: ik bén dat niet. In dit stuk, maar ik al zo lang mee bezig ben, kreeg ik een prachtige sleutel van Willemijn Trip (ik volg een programma bij haar over de Germaanse geneeskunde) en eerder al van Gillian Pothier (mijn mentor).

Ik mocht voor mezelf beseffen dat als ik zou zakken in mijn kern, ik meteen dat zware alleen gevoel had. Honderdduizendmiljoenmiljard tranen, dat gaan we niet doen. Ik zakte en vertrok weer. In het doen, want daar kan ik mezelf staande houden.

Het stuk van mijn moeder, de honderdduizendmiljoenmiljard tranen, zoals een kind dat zou zeggen, mocht ik teruggeven.

Eerder zakte ik wel, maar niet te lang. Ik deed wat nodig was, maar ik liep ook ergens vast, terwijl ik er anderen perfect doorheen hielp.

Tot ik begin dit jaar alles zakelijk had wat ik wilde en voelde: dit moet stoppen.

De programma’s bedoel ik. Ik had de intentie om FEM de mastermind door te laten lopen en om na ‘ZIJ’ nog iets nieuws te creëren. Maar het klopte niet meer, het mocht anders.

Iets in mij zei: stop het en ga liggen.

Ik gehoorzaamde.

Met de hakken in het zand, aanvankelijk.

Ik begon met hulp vragen. Eerst aan Gillian. Dat opende een mega stuk van deze puzzel. Ik voelde me gezien als nooit tevoren door een vrouw en besefte: dit is wat vrouwen mij ook teruggeven, maar ik heb hier zelf eerst weer een stuk te verdiepen.

Ik mocht de honderdduizendmiljoenmiljard tranen teruggeven, zodat ik ook weer energie krijg van mijn werk met vrouwen.

Zodat ik meer kan dragen, zodat mijn capaciteit kan groeien.

Want ik ben die tranen niet, al droeg ik ze wel. En ik creëerde telkens weer de afwijzing, het niet all-in gaan, alleen achterblijven. Ik kwam wel verder maar er miste een stuk.

Ik daalde af en kwam in de leegte. In het ‘niets’ en tegelijkertijd ‘alles’.

Ik kwam aan in de plek in mij waar het warm is, oneindig liefdevol. Waar ik mezelf naartoe breng, waar ik tijd in spendeer. Waar ik BEN, waar voedende creatie is.

Omdat ik weet dat dit thema herkenbaar is voor veel vrouwen, maakte ik een oefening (klik hier) die je kan volgen. Voor 11 euro. Je krijgt eerst een uitleg van mij, want ook geld en de vaderwond reizen via de moederlijn. Daarna volgt de practice: de afdaling. (In ‘ZIJ‘ zit ook een afdaling, maar dat is een andere dan deze).

Mocht *iets* je roepen, ga het aan. Echt…ik weet hoe we alles alleen denken te moeten doen, maar ik als ik kijk hoe ik in slechts 3 maanden tijd ben gegroeid door me te openen en te laten helpen door andere vrouwen…dat is magisch.

In deze 3 maanden liepen trajecten af. Vrouwen gingen zelf weg na 2 jaar. Dat voelde kloppend en ook (ik kan het niet ontkennen): ineens heel alleen. Ik zie dat het nodig was, dat het logisch is. In deze 3 maanden kwamen vrouwen terug en startten er ook weer 3 nieuwe trajecten.

Ik weet dat het soms heel eng is om stappen te zetten – ik weet ook dat uitstellen en wegrennen veel meer kost (tijd, energie én geld) dan wanneer je het aangaat.

De practice bestel je hier: https://maikemaessen.nl/product/afdaling. Na je betaling ontvang je van mij gelijk een mail die toegang geeft tot de uitleg en de oefening.

Als je je geroepen voelt om je eigen vrouwelijkheid en vrouwelijke energie te verdiepen, kijk dan naar de volgende opties:

**NIEUW: Gratis Masterclass: word een energetische match met je verlangen, meld je hier aan. **

Doe mee aan het 7 weken durende programma ZIJ. In dit online programma ga je je praktisch en energetisch ruimte maken voor de vrouw die je verlangt te zijn in je werk en relaties.

Allure is de diamant waar alles samenkomt. Dit 1:1 traject duurt 3 maanden of langer en is een transformerende, individuele reis met krachtige, op elkaar afgestemde 1:1 sessies. Plus een zeer geliefd en waardevolle Telegram-lijn waar ik de sluiers oplicht over relaties, leven, ondernemen en liefde.