Een jaar of twee geleden wilde ik graag een cursus doen. Het werd de nieuwetijdskindercoach-cursus. Ik las erover op de site van Marion Mooren en mailde haar. Ik zit me even af te vragen hoe ik ook alweer bij haar terecht ben gekomen. Kennelijk is dat niet belangrijk nu want ik weet het niet meer. Het voelde goed en we planden 2 dagen in september en oktober. Eenmaal binnen was het alsof Marion binnen 1 minuut een blauwdruk had van wie ik ben. Marion kwam op mij over als heel open mens. Zo iemand die heel comfortabel is met zichzelf en dat ook uitstraalt. Recht door zee en heel vrouwelijk. Een erg leuk mens! Na wat koffie begonnen we. Marion is helder voelend, horend, wetend, ziend… Tijdens de cursus zei ze vaker ‘maar dat weet je al’. Erg handig, alsof ze exact aanvoelde wat ik nodig had. En ook tijdens de gesprekjes tussendoor zei ze af en toe dingen waarvan ik toen dacht: ‘huh?’ en later: natuurlijk! Of had ik het idee dat ze iets zei wat ik later nodig had maar toen nog niet wist.
Ik heb zoveel informatie gekregen. Veel meer dan wat in de klapper stond. Tegen 14:00 uur op de eerste dag zei ze: ‘We gaan zo afronden want je hoofd zit vol’! Ik zei nee hoor, want ik dacht alleen maar ik wil alles weten, het was allemaal even interessant! Op het moment dat ik me aanmeldde dacht ik dat ik veel zou herkennen van mijn zoon. Marion begon de cursus met te zeggen dat ze helemaal niet houdt van de hokjesgeest. En dat elk kindje dat nu geboren wordt ‘speciaal’ is. Tijdens de cursus herkende ik vooral veel van mezelf. Alsof ik erna iets beter begreep hoe ik ‘werk’. Het was niet alleen interessant vanwege de cursus zelf, ook voor mij persoonlijk was en is het super waardevol. Ik weet niet of ik zelf een nieuwetijdskind ben. Ik houd er niet van wanneer mensen me labelen en op basis van 1 ding alles van me denken te weten. Dus ik laat het vooral los. We hoeven ons zelf niet te beperken. Het voelde wel alsof puzzelstukjes op hun plek vielen.
Na de cursus is er ook heel wat in gang gezet, zo leek het. De eerste nacht na de cursus werd ik wakker en zag ik een jongetje aan mijn bed staan. Ik dacht dat is mijn zoon en zei ‘he, ben je wakker?’. Ik liep achter hem aan en ineens was hij weg. Ik liep door naar zijn kamer en hij lag gewoon in zijn bed. Hij had ook heel andere kleding aan – bedacht ik me – dan het jongetje aan mijn bed. Vlak erna zag ik een vrouw door de gang rennen, alsof ze zo via de muur naar buiten rende. Wow! Later zei Marion dat het wel normaal was dat het een en ander in gang werd gezet.
Het jongetje hield me bezig. Het kleine blonde mannetje wat ik dacht te kennen. De keer erop vertelde ik Marion erover. Ze vroeg of ik ooit een miskraam had gehad. Dat had ik inderdaad vlak voor ik zwanger was van mijn zoon. Marion zei dat hij het was. Kippenvel over mijn hele lijf en ik wist dat het klopte wat ze zei. Mooi idee vind ik dat. Vooral omdat hij dan met ons mee is verhuisd. Veel later weer was mijn dochter wel erg vaak wakker ‘s nachts. Ze was al ruim drie jaar en sliep nog niet door. Vrij vermoeiend want ik werkte alweer fulltime. Ik heb Marion gevraagd wat dit kon zijn, want ze gaf ook aan dat ze bang was maar wilde niet zeggen waarom. Marion moest lachen en zei dat een kindje haar wakker maakte om te spelen. Natuurlijk dacht ik terug aan het jongetje wat ik zelf had gezien. Dus voor het slapen gaan die nacht vroeg ik door op waarom ze bang was. Uiteindelijk vertelde ze dat er een jongetje op haar kamer was. Hij kon niet praten zei ze en was bijna even groot als zij. Bij dat verhaal bleef ze ook, ik heb een paar keer gevraagd of er nog iemand anders op haar kamer was geweest. Eén keer zei ze ‘ja, hij staat achter jou’.
Samen hebben we toen gezegd dat we blij zijn dat hij er is en dat hij mag blijven, maar dat ons meisje wel haar slaap nodig heeft. Ze was een beetje bang om het zelf te vragen. Dus toen hebben we dat samen gedaan. Zonder al teveel poespas. Gewoon simpel en duidelijk, de intentie is vaak al genoeg. Dat hielp gelukkig. Met dat soort dingen denk ik ook dat je kindjes ‘eigen’ moet laten zijn als het ware, en tegelijkertijd oppast dat je ze niet bang maakt of teveel voor ze invult. De fantasie van een kind is oneindig wat dat betreft! Heel typisch was het een paar weken geleden, toen was ze ook wakker, exact om 3 uur. Ze stond aan mijn bed en ik bracht haar weer terug naar haar kamer. In de deuropening bleef ze stil staan. Ze keek naar rechts, in het donker. Nét iets te lang…. Gelukkig ging ze wel gewoon slapen, maar de deur moest open blijven. Ik ben heel snel in mijn eigen bed gesprongen daarna.
Wat dat betreft zou ik wel (weer) willen zien door de ogen van een kind. Of door die van mijn eigen kinderen. Hoe zien zij mij? Wat zien wij nu anders dan toen wij nog onbevangen waren? De wereld door de ogen van een kind. Mijn zoon vraagt wel eens of ik een beetje wil lachen als ik boos op hem ben, want als ik zo boos kijk naar hem dan wordt hij verdrietig. Ik leg hem uit waarom ik dat doe en ook dat ik soms zelf druk bezig ben en daardoor niet altijd ‘eerlijk’ reageer. Dat het los staat van hem. Ik houd natuurlijk rekening met zijn gevoelens en probeer hem rustig iets uit te leggen. Hij vergeet natuurlijk ook wel eens waar hij zijn oren voor heeft en is ontzettend nieuwsgierig. Dat wint op sommige punten natuurlijk van je kamer opruimen of je luisteren je ouders.
Ik ben enorm blij met hoe mijn zoon me het vermogen teruggaf te kijken zonder oordeel. Om even stil te staan bij waarom ik iets doe en welk effect het heeft, zowel op mezelf als op mijn kindjes. Weer die spiegeltjes! De manier waarop een kind andere mensen benadert en wat hij of zij er voor terug krijgt, dat is zo waardevol! Wat heb jij door je eigen kinderen of een ander kind weer kunnen zien? Of wat zou je willen zien?