Je ziel kiest voor een leven op aarde, wist je dat? Op zielsniveau kies je lessen uit die je wilt ervaren, leren en masteren.

Heel lang geleden las ik hier een artikel hier over dat altijd is blijven hangen om het zo maar even te noemen. Het legde uit hoe het werkt als je je ouders uitkiest. Vanuit mijn gevoel begrijp ik dit, mijn ratio vindt dit lastiger. Die stelt gelijk de tegenvraag: hoe het dan zit met kinderen die mishandeld worden of nog erger?

Dat is verschil tussen de ziel die een les kiest en het ego dat ‘er iets van vindt’. Het gaat er (dus) niet om dat ik zeg dat mishandeling oké is. Het gaat erom dat er een hoger doel is, een les die we leren. Over vergeving bijvoorbeeld. Het gaat erom hoe we ergens mee omgaan. Puur vanuit je hoofd is dit heel lastig te begrijpen. Hoe zwaar het ook is. Ieder ontvangt zijn deel.

Als ik nu even naar mezelf kijk. Dan heb ik dit zelf meegemaakt met mijn eigen kinderen. Er vond kindermishandeling plaats op de dagopvang waar zij naartoe gingen. Ik zat daar in de oudercommissie, samen met hun vader. Waar andere ouders hun kinderen weghaalden en wegliepen, kon ik dat niet doen toen aan het licht kwam wat er speelde. Ik kon niet alleen mijn kinderen van de opvang halen en me omdraaien. Wetende (beter: voelende) dat er al vele jaren iets speelde.

Ik heb die opvang uitgekozen toen ik zwanger was.

Ik wilde persé die. Mijn kind zou veel buiten komen. Er waren dieren. Het klonk en voelde fijn. Natuurlijk waren er door de jaren heen wel eens dingen die een beetje vreemd leken. Toch was het nooit erg genoeg om er argwaan door te krijgen. Mijn ratio redeneerde het weg. Totdat dat ene moment. Het moment dat we bericht kregen dat ouders hun kind per direct van de opvang hadden gehaald omdat het kind had gezegd dat de directrice het hard aan de arm had getrokken.

Dit verhaal stond niet op zichzelf – zo bleek al heel snel. Ik voelde me op dat moment nog heel strijdvaardig, ik denk dat dat de lading wel dekt. Ik wilde niet in gesprek met de directrice en heb gelijk contact gezocht met instanties die me verder konden helpen. Omdat ik de ernst van de situatie instinctief aanvoelde.

Ik kon niet wegkijken. Deze kinderen hadden een stem nodig.

Wetende dat als ik niet zou doorpakken er niets zou gebeuren. Of niet genoeg. In een dergelijk verhaal als dit waarin ook mijn gezin betrokken raakte en uiteindelijk ook slachtoffer werd, zijn veel mensen betrokken. Naast de genoemde personen ook de leidsters en ouders die ineens begrepen wat er met hun kind aan de hand was. Allemaal mochten we om leren om te gaan met schuld nemen en maken, met schaamte en zelfs het gevoel van falen en tekortschieten.

Ik ben heel lang boos geweest op mezelf. Want waarom wilde ik die opvang? Waarom heb ik mijn kinderen hier aan bloot gesteld? Niet bewust, ik neem het mezelf wel kwalijk. De juf op school die rond diezelfde tijd zei dat het leek alsof er een tijd een donderwolk boven mijn zoon zijn hoofd hing. Eerst konden we dit niet plaatsen. Later wel. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voelde toen die avond toen ik hoorde dat ook mijn zoon ook betrokken was in dit verhaal. Hoeveel emoties er door mijn lijf heen gingen.

Mijn moeder zei me: ‘hij is zo lief en zacht, ik kan me niet voorstellen dat iemand hem iets zou doen’.

Aan die zin hield ik me vast. Heel stevig. Want het mocht niet zo zijn, helaas bleek het anders. Het bleek heel anders voor heel veel kinderen en volwassenen die niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk zijn mishandeld en gekleineerd. Jarenlang. En ook de leidsters zijn op een bepaalde manier slachtoffer.

En toch…ik houd niet van het woord slachtoffer omdat dit woord je in een hoek plaatst. Een hoek waarin het kan voelen dat je geen keuze hebt. Maar waar je zelf wel uit mag en kunt komen. Jezelf laten zien en opstaan voor dat waar je in gelooft. Zij aan zij. Zij waren niet alleen, ik stond hen bij.

Ik vertel dit verhaal omdat je nooit mag twijfelen als je voelt dat er iets niet goed zit.

Stel vragen. Neem actie. Betrek anderen. Laat je niet in de hoek plaatsen. Zoek instanties op wanneer dat nodig is. En het aller- allerbelangrijkst: vertrouw je gevoel. Ik heb gedaan wat ik kon, wat ik moest. Ik voelde me verantwoordelijk voor iedereen; alle ouders en kinderen. Alsof ik daar op dat moment iets kon (of moest) oplossen voor alle kinderen die onrecht aan gedaan was.

Dit verhaal bleef me heel lang terugkomen. De rechtszaken die liepen en steeds weer moest ik een verklaring geven. Steeds weer werd alles opgerakeld.  Steeds weer de uitnodiging om mezelf niet te vertellen dat ik dit verhaal ben. Ik heb het wel gestopt. In 2017 was er eindelijk de uitspraak.

Los van de feiten heb ik mezelf lang afgevraagd: wat heb ik gemist in dit stuk of niet genoeg erkend? Misschien wel heel simpel dat ik het heb gestopt. Dat heb ik niet alleen gedaan. Ik mag nu op dit moment wel erkennen dat ik dit droeg, van begin tot eind. Omdat ik geloof ik het recht en liefde. Ik geloof in onze kinderen. In de puurheid van de ziel. Het is een verhaal waarin ik een rol speelde. Niet bang voor de oordelen van mensen die me zeiden: ‘het valt allemaal wel mee’. Ik wist wel beter.

Het verhaal is nog niet klaar.

Het is aan ons om telkens weer op te staan. Om te staan voor dat waar we in geloven. Een les kies je op zielsniveau. En aan jou is de keuze om er iets mee te doen, in het hier en nu. Kies je het verhaal van het slachtoffer of sta je op en ben je een leider? Ga je mee in het verhaal van een ander of schrijf je een nieuw verhaal?

Een verhaal waarin ik mezelf en alle betrokkenen vergeef.

Ik vergeef mijzelf. Omdat het niet eerder zag of kon zien. Ik eer, vier en erken dat ik dit heb gestopt. Ik kon na mijn eigen strijd het verhaal overdragen aan de instanties. Los laten, terugstappen en vertrouwen dat zou gebeuren wat het allerhoogste doel diende. Niet alleen voor mijn eigen kinderen maar ook heel veel anderen. Het hield daar op.

Schaamte voor dat wat je niet kon doen slaat naar binnen. Het verteert je. Vergeving gaat niet altijd over de ander. Je doet het voor jezelf. Zodat de scherpe randjes steeds zachter worden.

En ik vergeef mezelf omdat ik dacht dat anderen een oordeel hadden over wat ik deed. Het schuldgevoel dat ik voelde omdat ik iemand alles afnam laat ik los. Het gaat niet altijd om goed of fout. Niet om wie er gelijk heeft. Waar het wel om gaat is dat we eerlijk kijken. Naar binnen, in onszelf, naar wat er gehoord en gezien wil worden. En dat kan pijn doen. Het mag raken. Zodat je het kunt helen. Zodat jij jezelf kunt zijn.

Vergeving maakt ruimte in mijn hart voor liefde, licht en kracht.
Liefde leidt. Altijd en boven alles.
Leef je waarheid.

Als je iets nog niet los kunt laten, omdat een situatie er nog niet naar is of het simpelweg nog niet zo voelt, accepteer dan wat is. Verzet kost energie. Overgave maakt ruimte en maakt het mogelijk dat er iets kan ontstaan. Iets wat groter is dan jij of de situatie. En over wat ‘goed’ is heb ik geen oordeel, laat je leiden naar jouw hoogste doel.

Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:

• Gratis Drempel meditatie
• Online-programma / cursus / zelfstudie.
• One Day Retreat
• 1:1 Mentorschap

Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.

Liefs,
Maike