Je eigen geboorte kan een rol speelt in je latere leven. Je geboorte is in feite ook je eerste taak in je leven. Hoe is dit voor mij, in mijn leven nu?

Welk effect heeft mijn eigen geboorte gehad op mijn leven en wat merk ik daar nu nog van? Hoe bepalend is mijn geboorte? Ik wilde er over schrijven. Tot dat ik mijn moeder vroeg hoe mijn eigen geboorte was, 38 jaar geleden.

Dáár wilde ik helemaal niet over schrijven. Veel te confronterend.

Zoals wel vaker bleef het terugkomen en zie ik het maar als een kans om het wel te delen; in deel 2. Om een ander ook iets mee te geven van mijn inzichten.

‘NEEEE NÚ!!’

Wat me triggerde was het kind dat ‘NÚ’ iets wil. Daar is mijn jongste heel goed in. Haar geboorte begon rustig en ineens moesten we halsoverkop naar het ziekenhuis. Op vrijdagmiddag. In de spits. Eenmaal in het ziekenhuis stond een arts na een minuut of tien naast me te schreeuwen: ‘persen, het kind moet er NÚ uit’. Ik was me er op dat moment totaal niet van bewust totdat die vrouw het zo zei en er ernstig bij keek. Ik wachtte nog tot ze zouden zeggen dat ‘het hoofdje stond’, en ik de volgende wee weg mocht puffen, zoals het ging bij mijn eerste bevalling. In plaats daarvan moest ze eruit, en snel!

Alles verliep verder goed en vlot. Al gauw had ik mijn meisje – wat een verrassing – in mijn armen. Dat moment is vastgelegd: een foto van mij glimlachend met mijn kleine meid (de foto die er van mij niet was). Vooraf had ik aangegeven mijn kindje een tijdje bij me te willen houden en dat kon gelukkig ook.

Kenmerkend aan haar is het ‘NEE NÚ’! Als ze iets wil. Dat doet ze voornamelijk bij mij, of erger bij mij dan bij haar vader.

Haar geboorte wiep een ander licht op haar leven nu. Omdat je geboorte een blauwdruk is voor hoe je met problemen omgaat en hoe je nieuwe dingen aangaat.

Wat ik nu doe is vragen: ‘probeer het eens zelf’; en ik maakte afspraken met haar. ‘Ik ga nu dit doen en daarna gaan we samen dat doen’. Het werkt niet meteen – natuurlijk – het groeide langzaam. Ik mocht samen met haar hier doorheen want als ik zei: ‘even iets afmaken en dan..’ dat werkte nog als een rode lap op een stier.

De trots is bij mijn dochter heel groot als ik het niet voor haar op wil lossen, maar het haar zelf laat doen. ‘Ik ben sterk!’ of een ‘Ik kan het!’ volgt dan met een blij gezicht. Ik ben iets teveel geneigd om gelijk tot actie over te gaan als ik haar hoor roepen. Het kan dus ook anders. Mooie les voor deze mama.

Bij mijn zoon verliep alles heel rustig. Stap voor stap. Een bevalling uit het boekje.

Natuurlijk was alles nieuw, toch ging het allemaal fijn. Ik kijk op beide geboortes met een heel goed en prettig gevoel terug. Een zwangerschap zou van mij niet per se meer hoeven maar de bevallingen zelf vond ik echt mooi om te ervaren.

De eerste keer volledig in mezelf gekeerd en de tweede keer met een anders loopt dan verwacht.

Mooie nieuwe inzichten en een andere manier van kijken naar je leven en dat van je eigen kinderen. Waardevol! Mijn volgende blog gaat over hoe ik dit op mezelf toepas.

Over hoe ik stap voor stap steeds dichter bij de kern kom van mijn ware en meest krachtige zelf.

Liefs,
Maike