Waarom jouw kind jou scherper ziet dan jij jezelf ziet.
Er is niemand die je zo hard kan raken als je eigen kind. Dat is logisch: je kind is een deel van jou en andersom. Niet alleen biologisch; ook energetisch, emotioneel en systemisch.
Daarom is je kind ook je meest genadeloze spiegel. Niet om je onderuit te halen, maar om je wakker te maken. Want waar volwassenen subtiel en sociaal wenselijk doen, laat een kind alles ruw en ongefilterd zien.
Kinderen van nu vragen iets anders van ons dan wij ooit leerden
Ze zijn gevoeliger en sneller.
En daarom lopen steeds meer ouders vast in oude opvoed modellen die simpelweg niet meer werken. De labels vliegen je om de oren (al zijn ze niet altijd slecht). Hulpmiddelen ook. Overprikkeld, hoogsensitief, aandachtsproblemen, koptelefoons in de klas.
Wat als je naast dit alles ook naar de kern kan kijken?
Veel van deze ‘oplossingen’ zijn pleisters op iets in een familie systeem wat aandacht vraagt. Niet omdat ouders falen, maar omdat kinderen teruggeven wat wij zelf allang niet meer voelen.
Je hoeft hulpmiddelen niet te negeren; maar je kan wél verder kijken. Een koptelefoon kan tijdelijk rust geven. Maar als jij je kind vooral leert afsluiten, hoe moet het dan leren dragen? Hoe moet het leren omgaan met prikkels, meningen en dynamiek?
Die gevoeligheid is namelijk geen probleem. Het is een talent; misschien ook wel eentje die jij hebt en meer naar voren mag halen.
Wat als je dit als ouder kan leren dragen in jezelf.
Wat jouw kind je laat zien, vraagt lef
Kinderen laten je zien:
• waar jij jezelf nog wegcijfert
• wanneer je je aanpast om geaccepteerd te blijven
• of je doet alsof het goed gaat
• hoe je spanning vasthoudt in je lijf
• waar jij je eigen verlangens parkeert
• wanneer jij je eigen grenzen niet respecteert
Het is nooit makkelijk om dat te zien; ik vind het zelf confronterend en dat zie ik bij mijn clienten ook. Als het makkelijk was, was het geen spiegel geweest.
Mijn ervaring?
Zodra jij eerlijk durft te kijken, gebeurt er iets indrukwekkends: je kind ontspant. Omdat het eindelijk voelt dat jij doet wat jij moet doen: verantwoordelijkheid nemen voor jouw binnenwereld.
Je kind ziet jouw potentieel; niet je façade
Dat is misschien wel het meest confronterende. Je kind spreekt niet tegen wie je nú bent. Je kind reageert op wie jij kan zijn als je volledig afgestemd bent op jezelf.
En als jij daar niet op afgestemd bent, gaat je kind het uitvergroten: met boosheid, met overgevoeligheid, met koppigheid, met uitspraken die pijn doet, met lichamelijke klachten, ze zetten alles van zichzelf in.
Spiegelvoorbeelden uit de praktijk:
1. Het kind dat niet luistert
Waar luister jíj niet naar jezelf?
Welke keuze probeer je te vermijden?
Waar ga je tegen je gevoel in?
2. Het kind dat explosief of boos reageert
Welke emotie stop jij al maanden weg?
Welke waarheid spreek je niet uit?
3. Het kind dat afhankelijk is en aan je hangt?
Welke verantwoordelijkheid draag jij die niet van jou is?
Waar mag jij loslaten?
4. Het kind dat lichamelijk reageert (zoals terugkerende oorontstekingen)
Wat hoor jij wel… maar negeer je?
Welke woorden spreek je niet?
5. Het kind dat koptelefoons of afzondering nodig lijkt te hebben
Waar sluit jij je af?
Waar is jouw systeem overbelast?
6. Het kind dat wel luistert naar je partner maar niet naar jou
Waarin ben jij jezelf – of het vrouwelijke in jou – kwijtgeraakt?
Waar ga je aan je eigen verlangens voorbij?
Jouw staat van zijn = hun staat van zijn
Als het met jou even niet goed gaat, reageren kinderen bijna altijd sneller en heftiger. Ze voelen jouw spanning eerder dan jijzelf.
Vooral gevoelige ouders – en zeker alleenstaande ouders – merken dit genadeloos. Niet omdat hun kind ‘lastig’ is, maar omdat hun kind ze precies laat zien wat nog geheeld mag worden.
Kinderen drukken op de knop die jij niet meer wilt voelen. Zodat je eindelijk wel voelt.
Rituelen die werken
Een simpel avondritueel kan al goud waard zijn: samen de dag afsluiten, vraag aan je dochter hoe ze zich voelt. Vraag aan je zoon wat hij denkt. Laat je kind uitspreken wat die dag lastig was en wat juist fijn.
Het is een veilige manier voor een kind om spanning los te laten en voor jou om eerlijk te voelen: hoe is dit voor mij?
Probeer je vragen eens anders te stellen.
Vraag niet alleen ‘Hoe was je dag?’, maar:
• ’Om wie moest jij vandaag het hardst lachen?’
• ’Waar werd je boos van en wat wilde je eigenlijk zeggen?’
Je krijgt antwoorden die je anders nooit had gehoord.
Je hoeft het hele pad niet te zien
Je hoeft niet nu al te weten hoe alles moet, je hoeft alleen te durven kijken. Eerlijk. Open. Nieuwsgierig.
Want kinderen zoeken niet de perfecte ouder. Ze zoeken de ouder die zichzelf durft te zien.
En dat is precies waar jouw groei begint: in de spiegels die we liever ontwijken, maar oh zo van kunnen groeien als we naar bereid zijn.
Lees hier deel 2.
Pingback: Hoe help je je kind om zich te richten op wat het wilt?