Ik schrijf over van alles. Mijn inspiratie komt overal vandaan. Van teksten op koelkasten tot gesprekken die ik en passant opvang. Soms krijg ik een briljant idee op het toilet. Een andere keer is het iets wat me raakt of iets waar ik heel erg om kan lachen.
Vaak gaat het over leiderschap of over een onderwerp dat gelinkt is aan Gezond Egoïsme. Meestal onderschreven met persoonlijke voorbeelden vanuit mijn ervaring waarmee ik anderen graag aanzet tot actie.
Of minstens tot nadenken.
Nu wil ik iets persoonlijke delen. Iets waarover ik twijfel. Doe ik er goed aan? Voor mij voelt het licht dus zet ik het licht op groen. Ik schrijf vaker over kiezen. Of je uitspreken, over gaan staan. Vorige week had ik een voorval waarbij ik zelf even terug stapte.
Achteraf baalde ik hiervan. Ik neem je even mee.
Vorige week werd na vier jaar duidelijk dat een kinderopvangcentrum in Venray terecht is gesloten. Ik ben daar destijds intensief bij betrokken geweest. Als lid van de kindercommissie. Voor mij werd met deze mail een behoorlijk heftige tijd afgesloten.
Niet alleen omdat ik eens in de zoveel wéér een verklaring af moest leggen maar ook omdat het voor mij soms voelde alsof mensen mij met de nek aankeken want: was het wel waar allemaal? Leidsters verloren hun baan en door het stigma wat verbonden was met dat opvangcentra was het lastig – zo niet onmogelijk – om opnieuw werk in deze sector te vinden.
En natuurlijk wist ik beter.
De verhalen die ik later hoorde van de vele mensen die me opbelden die nog ergere dingen vertelden wat ik tot dan toe al wist. De ouders die twijfelden aan de verhalen van hun kinderen en nu wisten dat het niet verzonnen was…Kun je je dat gevoel voorstellen?
Het kwam echt los vorige week. En dat was helemaal goed. Ik wil er nu graag over delen. Niet alleen omdat dit een aspect is wat mij heeft gevormd. Ook omdat ik iets mee wil geven over altijd opnieuw kiezen. Het is nooit te laat om je alsnog uit te spreken.
Ik had namelijk een post geplaatst op mijn Facebook tijdlijn. Eentje waarop ik veel lieve reacties kreeg en eentje die een hoop losmaakte, ook nu weer. Ik kreeg veel privé reacties. Niet alleen liet dit me zien dat het nog steeds lastig is voor veel mensen om ergens voor te gaan staan. Ook nog iets anders. Een spiegel.
Want wat gebeurde er?
Er reageerde iemand vanuit dat opvang centrum onder mijn berichtje. Dat het haar raakte dat ik schreef: ‘was er maar eerder iemand opgestaan’. Ik heb gereageerd dat het niet persoonlijk was naar haar.
Eigenlijk was dat het moment waarop ik terug stapte en zei: ‘het valt wel mee, het is niet erg’. En dat is het wel.
Als ik mijn kinderen naar een opvangcentrum breng, ga ik ervan uit dat ze veilig zijn. Bij mensen die het welzijn van mijn en alle andere kinderen op nummer één zetten. Geen mensen die zich, terwijl ze 100% zeker weten dat er meerdere zaken zijn die niet kloppen, zich laten afschepen door instanties.
Ik realiseer me terdege dat ik kritisch ben en met dit stuk een gevoelige snaar kan raken.
En ik meen het ook, woord voor woord. Want als zij toen hun rug hadden gerecht, was het eerder gestopt. En niet nóg eens 8 jaar later. Mij heeft het ook iets gekost namelijk. Ik kijk er nu niet met een slecht gevoel op terug. Deze ervaring heeft mij gemaakt tot wie ik ben.
Van het moment dat ik de pers en de ouders te woord stond tot het moment dat ik zelf tegen een burn-out aan zat en bij de therapeut de dader tegenkwam die kennelijk dezelfde therapeut had uitgezocht.
Leiderschap. Wat is dat voor mij?
Leiderschap is op durven staan. En blijven staan. Ook wanneer anderen over je heen vallen en je veroordelen. Ook wanneer je persoonlijk betrokken raakt. Leiderschap is op komen voor je eigen waarden en voor die van hen die nog niet zelf kunnen staan. Het is anderen aanspreken op hun gedrag.
Het is je inzetten met hart en ziel. Het is een dikke vinger naar slachtofferschap. En een grote fuck you naar iedereen die oordeelt vanuit zijn veilige omgeving. Vanuit een dit overkomt mij toch niet. Naar mensen die niet opstonden. Naar mensen die een berichtje plaatsen en het toch weer weghalen.
Mijn kinderen, onze kinderen zijn alles. We leiden en begeleiden ze zodat zij zich zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen en kunnen zijn wie ze zijn. Op het gezicht van een kind hoort een bepaalde onbezorgdheid af te lezen te zijn. Eentje die is weggenomen omdat iemand niet opstond. Omdat ze zich aan de kant lieten zetten.
Volg je gevoel.
Spreek mensen aan op hun fouten.
Ga staan voor hen die dat zelf niet kunnen.
Niet alleen behoren wij onze kinderen te beschermen, onze kinderen leren ons ook iets. Wie we zijn, wie we ooit waren. Ze zijn onze nalatenschap.
Zij zijn waar we voor zorgen en dat doen we allemaal samen. Als je besluit om met kinderen te werken, draag die verantwoording dan ook. Ben je bewust van het voorbeeld wat je bent en uitdraagt. Dat is leiderschap.
Blijf je zitten of ben je klaar om op te staan? Ben je klaar met klein denken en doen? Of je dit nu in je onderneming wilt doen of thuis het voorbeeld wilt zijn voor je kinderen, het is volledig aan jou of je de stap wilt zetten. Wil jij de shift maken? Wil je uitbreken en kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Neem contact met me op!