Ergens tussen normaal en bijzonder willen zijn ligt authenticiteit. Je echte ware zelf. Alles wat echt voelt, wat echt binnenkomt. Al die mensen en situaties die je ontroeren. Iets dat ons raakt in ons hart. Onze projecties bepalen wat we waarnemen en wat we in ons zelf zien bepaalt wat we kunnen waarnemen.
Projectie is een soort afweermechanisme. Vanuit de psychologie omschreven door Freud en nog steeds actueel. Projectie staat voor alles wat we binnen onszelf verdringen of ontkennen en toewijzen aan de ander.
Een voorbeeld is wanneer je je ergens niet op je gemak voelt, je dit ook eerder bij een ander zult erkennen. Of het nu een terechte constatering is of niet. Je voelt jezelf niet op je gemak en dat neem je -of denk je – waar te nemen bij de ander.
Wat je dan doet is toetsen of dat wat je voelt wordt erkend door de ander. Je gaat voorbij aan wat je zelf voelt. Dat vind ik interessant. Want mensen willen juist mooi en uniek zijn. En toch gaan we bij een ander na of dat wat we voelen wel normaal is. We willen variatie, we willen buitengewoon en eigen zijn. En toch doen we ons uiterste best om te passen in het stramien, in een mal.
En wat leren we daarmee onze kinderen?
We bedenken hokjes en labeltjes. Een kind dat in meerdere hokjes past is verwarrend. School weet niet meer wat ze moeten. Het enige wat we hoeven te doen is minder tijd besteden aan iets willen omlijnen dat afwijkt van dat wat we zien als normaal.
We mogen bij onszelf beginnen. Zie jij het als een compliment als iemand tegen je zegt: wow, wat ben jij normaal zeg! Waarom zoeken we dan naar mensen die ‘anders’ durven te zijn. Die op durven te staan. Vinden we het niet juist super cool als iemand moed toont? De moed die iemand toont als iemand laat zien wie hij of zij echt is? Staan we niet graag op voor zo iemand en applaudisseren we?
Kunnen we dat niet vaker doen? Of juist erkennen én omarmen wie wij zijn? Ook als we anders zijn?
Zullen we ophouden met de andere kant op kijken? Met doen alsof. Kun jij het toejuichen als iemand anders is of anders denkt dan jij? Zich anders voelt dan jij. Of zie je dit als een aanval op jou?
Hoe gaan wij volwassenen hier eigenlijk mee om?
We roepen: doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Of we oordelen. Zonder ook maar één moment de tijd te nemen ons écht te verplaatsen in de ander. Als wij, als ‘volwassenen’ dit van elkaar kunnen erkennen dan leren we dit ook aan onze kinderen. We verruimen onze blikveld en daarmee automatisch dat van de kinderen. Zodat zij de ruimte voelen e kunnen nemen om zichzelf te zijn en zodat kinderen elkaar accepteren.
Hoe vertel je aan je kind dat het niet aan hem ligt als andere kindjes niet willen spelen met hem / haar omdat hij anders is. Wat als wij hier een begin mogen maken. We labelen ons suf. Hoeveel aandoeningen binnen het autistische spectrum zijn er niet? En horen we een schouderophalend: ‘we weten niet wat er is…dus…zal het wel…’
Hoe leren we deze kindjes om onderwijs te ontvangen, te werken en later om zich staande te houden? Hoe vind je de intrinsieke motivatie als je eigen fantasiewereld interessanter is dan wat de leraar vertelt? Welke boodschappen geven een kind mee? Jezelf zijn is niet oké. We geven je medicijnen die ervoor zorgen dat jij tóch past in alle systemen die we ooit hebben bedacht.
Misschien is het tijd om te erkennen dat wat 40 of 20 jaar geleden werkbaar was, dat nu niet meer is.
En is het tijd om te vieren dat we allemaal uniek zijn. We projecteren onze eigen angsten op een ander. We zijn bang om te erkennen dat we iemand van het zelfde geslacht ook mooi en lief kunnen vinden. En daarom hebben we een oordeel over hoe homo’s of lesbiennes leven. We zijn bang om te erkennen dat er meer is tussen hemel en aarde. Daarom duwen we dit liever weg, net zo eenvoudig. Want iets wat er is niet is, hoeven we ook niet mee te dealen.
We ontkennen dat een kind ons met de neus op de feiten drukt en wij van jongs af aan mee lopen in het keurslijf. Dan is het makkelijk om een kind in het hetzelfde te forceren. Dan hoeven we niet naar onszelf te kijken en kunnen we gewoon doorgaan met ons leven.
Times are changing. Verandering gaat vooraf aan groei. Het is tijd dat we niet langer ontkennen en wegkijken maar elkaar in de ogen kijken en zeggen: hé…jij bent een mooi mens!