Spiegelgedrag van kinderen. Deel 1.

Er is niemand wie je zo kan raken als je eigen kind. Je kind is en blijft een deel van jou. Door (anders) naar je kind te kijken kun jij grote stappen zetten in je ontwikkeling. Voor je zover bent is het belangrijk dat je begrijpt wat je kind vraagt van jou als ouder en het waarom er achter. 

Het is mijn visie dat kinderen van nu iets anders vragen en nodig hebben dan wij destijds. Dat is nu eenmaal hoe de evolutie werkt. Kijk maar naar alle kinderen met een stempel en naar alle volwassenen met een burn-out. Ik geloof zelfs dat het merendeel van deze stempels, hokjes en  hulpmiddelen zoals een koptelefoon in de klas overbodig zouden zijn als wij – de ouders – bereid zijn om te zien wat ze vragen.

Wil dat zeggen dat je geen gebruik mag maken van deze hulpmiddelen?

Nee, probeer alleen ook verder te kijken. Zodat je samen groeit, zodat je weg kunt blijven uit de onmacht. Die koptelefoon kan een prima tool zijn voor nu. Op de lange termijn zou ik het niet adviseren omdat je in het echte leven ook niet continu afgesloten rond kunt lopen. Leer je kind dat het oké is om je eigen weg te volgen. Dat mag jij voorleven. Misschien heb jij als ouder wel iets anders nodig dan je jezelf nu geeft. Wij passen ons sociaal nog heel erg aan en willen voldoen aan de verwachting. Je kind vraagt je om dit los te laten. Dat mag gedoseerd en in stappen zodat je een nieuw fundament neerzet wat echt werkt voor jou.

Een kind met koptelefoon sluit zich af voor prikkels; dat bedenkt het kind niet zelf – dat doen wij. Het kind sluit iets af wat juist een heel bijzondere eigenschap is. Want wat gebeurt er als dezelfde koptelefoon af gaat? Nog meer prikkels. Dat kan anders. We leren onze kinderen al heel jong om zich af te sluiten voor zowel de buitenwereld als de innerlijke belevingswereld. Pas je maar aan is het devies. Het is wat wij leerden en wat wij, vanuit wat we leerden, doorgeven aan ons kind.

Parellel hier aan zie ik ook dat wij steeds meer ervaren en leren hoe we onze gevoeligheid, zelfliefde en eigenwaarde de ruimte te geven. Voorbij hoe we het leerden, voorbij alles wat we ooit bestempelden als sociaal wenselijk.

Wat laten kinderen je allemaal zien als jij er open en eerlijk naar durft te kijken? Durven ja, want als het gemakkelijk was, zou het geen issue zijn. 

Uit zowel eigen ervaring als die met mijn cliënten, weet ik dat dit behoorlijk confronterend kan zijn. Je kinderen zien jouw potentieel; ofwel wie jij kunt zijn als jij volledig in verbinding staat met jezelf en je omgeving. Hier maken ze contact mee en ze nodigen jou – met heel hun zijn – uit om dit zelf ook weer te zien. En uit te dragen. Zodat zij van jou kunnen leren. Wij hebben namelijk geleerd dat we ons beter kunnen aanpassen. We hebben bijvoorbeeld normen en waarden overgenomen die wij – als we opnieuw konden kiezen – niet zouden aannemen. Onze kinderen helpen ons om weer wat dichterbij onze essentie te komen.

Kinderen kunnen je laten zien waar jij nog aan mag werken. Je meer uitspreken….of mag je juist iets loslaten?

Misschien heb je zelf al ervaren dat als het met jou even niet zo lekker gaat, het lijkt alsof je kinderen dat ook oppikken. Alsof ze precies op ‘die knoppen’ drukken die ervoor zorgen dat je onbedoeld nog heftiger reageert. Het kan een signaal zijn. Helemaal voor alleenstaande ouders die toch iets meer uitdaging op hun pad krijgen. Of juist de gevoelige ouder die deze kant van zichzelf als kind aan de kant hebben geschoven. Je kind zegt eigenlijk: het is er nog; ontdek het maar en geef het ruimte. Je zult ook zien dat wanneer je aan de slag gaat, dit effect heeft op zowel jou als je kind.

Als je kinderen hebt; grote kans dat ze je grootste spiegel zijn.

Wat laten kinderen je zoal zien? Kinderen voelen feilloos aan als het niet goed met je gaat. Ze voelen het ook aan als je wel lekker in je vel zit. Als jij (of je partner) diep van binnen niet gelukkig is en je niet uitspreekt, kan zich dat bijvoorbeeld uiten in een kind met woedeaanvallen.

Je mag je uiten. Ook op een manier waarvan wij later geleerd hebben dat het eigenlijk zo niet hoort. Probeer je innerlijke rem daarom af en toe even los te laten. Zoek naar een uitlaatklep die voor jou werkt. Stop je eigen emoties niet weg; boos en verdrietig zijn hoort net zo bij het leven als liefde en geluk. Kinderen voelen het als jij verdrietig, maar het weg probeert te stoppen. Kinderen horen de woorden die jij niet spreekt. Een kind heeft uit zichzelf niet heel vaak oorontstekingen, het laat jou als ouder iets zien.

En als je een kind hebt dat zich vastklampt aan je, wat kan je dat dan vertellen?

Je kind laat jou letterlijk niet los. Bij het naar school brengen bijvoorbeeld. Is er misschien iets wat jij los mag laten? Mijn eigen dochter kon heel erg ‘aan mij hangen’ en soms letterlijk trekken. Ondertussen weet ik dat haar en mijn energie in elkaar overlopen als het ware. Het hielp al ontzettend om mijn energie te voelen; waar begint het en waar stopt het. Tegelijkertijd hielp ik haar op haar lijf en energie te voelen. Los daarvan kijk ik zelf wat ik los mag laten. Heel vaak heeft het te maken met iets dat we eigen hebben gemaakt maar niet van ons is.

Mijn dochter laat me ook het belang zien van rust nemen.

We benoemen aan het eind van de dag altijd wat er niet zo leuk was vandaag en wat wel leuk was. Even een momentje samen om te dag af te sluiten en om haar terug te laten geven wat van de ander is. We eindigen altijd positief. Als je kind geen antwoord geeft op je vragen, probeer de vraag dan eens anders te stellen. Als ik aan mijn kinderen vraag om wie ze het hardst hebben moeten lachen die dag, reageren ze gelijk. Zo heb ik meteen een mooie opening om door te vragen. Houd het positief en open. Je zult versteld staan van waar je kinderen mee komen.

Heb je een kind dat niet naar jou luistert en wel naar je partner? Waar luister je niet naar jezelf? Waar ga je aan voorbij? Neem een moment voor jezelf en kijk eens écht naar wat je wilt doen, wat maakt jou gelukkig? Niet vanuit je verstand maar je gevoel. Waarvan krijg je tranen in je ogen als je eraan denkt dat dat jouw werk zou kunnen zijn? Dat je dit elke dag kunt doen? Geef jezelf de ruimte om dit te laten ontstaan en groeien.

Je hoeft het hele plaatje niet voor je te zien om er wel stappen naartoe te zetten. 

Ik geloof dat je kinderen jou uitzoeken. In sommige situaties is dat voor ons ego (ons hoofd, het denken) lastig te begrijpen. Want waarom ‘kiest een kind’ voor situaties die wij als moeilijk en lastig bestempelen? Op zielsniveau kiezen wij allemaal onze lessen en zielendoelen uit. In een plek waar geen goed of fout is. Het is lastig om dat zo te kunnen  zien. Zonder dat we er een oordeel over geven. Probeer vandaag eens zo naar je kind te kijken; vrij van oordeel. Kun je dan zien wat je kind nodig heeft (en jij dus ook)? Een kind vraagt altijd om liefde. Jij ook, zowel destijds als nu.

De meest heftige uitspraken en acties zijn een roep om aandacht en liefde. Niet meer, niet minder. Stap eens uit de situatie en kijk naar wat een kind – of iemand in je omgeving – je wilt vertellen en wat jij daarmee mag doen. Stel je zelf dan de vraag: wat mag ik vandaag leren of zien? Wil je hier concreet mee aan de slag? Deel 2 lees je hier.

Vrouwelijk zelfleiderschap leert je om in je kracht te staan; in welk deel van je proces dan ook. Je tapt in op je innerlijke overvloed en leert deze energie uit te dragen, te zijn, te ademen. Geen halve keuzes; niet in je leven, niet in de liefde, niet in je onderneming.

Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:

• Gratis Drempel meditatie
• Online-programma / cursus / zelfstudie.
• One Day Retreat
• 1:1 Mentorschap

Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.

Liefs,
Maike