Vanochtend voelde zwaar. Het staartje van gisteren. Toen overheerste hetzelfde gevoel.
Alsof er dingen ‘bij mij neergelegd’ worden die niet ‘van mij’ zijn.
Het voelde allemaal als teveel. En dat gevoel overviel me ineens.
Relationeel, dingen die spelen op school van mijn oudste, mijn fulltime baan. Alle dingen die zelf nog wil doen. Het was TOO MUCH.
Ik vraag dan: laat me maar zien welke kant ik op mag nu.
Het dan niet toevallig dat ik deze tekst lees:
Heb vertrouwen! Er is niets in de toekomst om bang voor te zijn. Vaak zijn we geneigd om houvast te zoeken buiten ons zelf. Geloof in je eigen kunnen, in jouw eigen kracht! Yesssss you can!! Hoe wordt het nog beter dan dit?!
De tekst zegt me; je kunt dit, vertrouw.
Niet ga door en zet je schouders er nog maar en keer onder en ga voorbij aan alles wat je voelt.
Nee…simpelweg: vertrouw.
Neem je rust als je rust nodig hebt. Ga hardlopen als je je hoofd leeg wil maken. Schrijf als je iets kwijt wil. Luister naar je hart. Stil zitten brengt me niet vooruit en mezelf voorbij rennen, hoeft ook niet. Stil zitten houdt de energie daar waar hij nu zit, terwijl er juist weer iets uit wil. Hoe vind ik hier de balans?
Kiezen voor mezelf.
Liefdevol opkomen voor mezelf is niet schijt hebben aan anderen.
Het is afgestemd zijn op wat ik wil. Dat is geen egoïsme, dit is mijn leven.
De verantwoording nemen voor wat ik wil en mijn acties daarop afstemmen.
OP wie ik in essentie ben en behoor te zijn.
Het is een turbulent dagje.
Gevoelens van sterk zijn en me kwetsbaar voelen lopen door elkaar heen.
Het botst een beetje.
Tot ik me bedenk dat het naast elkaar mag bestaan.
Want…dat kan ik alleen ik bepalen. Ik voel wat ik voel. Niet een ander..maar ik.
Wat laat ik toe, wat laat ik nu los en wat mag ik geven en delen?
Ik heb een standpunt, een bepaalde kijk op de wereld.
Die is niet zo zeer veranderd. Ik spreek me nu uit.
Ik houd het niet voor mezelf maar deel het.
Omdat ik weet dat zoveel andere mensen met dezelfde worsteling zitten.
Omdat je soms iets achter je mag laten, ook als het pijn doet.
Omdat jij het ook verdient om te stralen.
Om echt te stralen, van binnenuit.
Om te voelen dat je leeft, vanuit je tenen, vanuit je diepste zijn.
Hoe doe je dat?
Door te blijven lopen.
Stap voor stap.
Rome is niet in 1 dag gebouwd. Jij ook niet.
Het werk, de acties, die moet je zelf doen.
Een droom waar maken gaat niet vanzelf.
En….is het niet zo dat het juiste idee altijd op exact het juiste moment komt?
Om je hoofd op hol te brengen en je wereld te rocken.
Op het moment dat je het eigenlijk niet eens verwacht?
Geef je zelf wat je verdient. En wat dat is, weet alleen jij.
