‘Ze moeten al zoveel’, zei hij. ‘Op school, hun sport en een bijbaantje’. Ondanks dat hij zelf niet meer alles kan na zijn ongeluk ruim twee jaar geleden, draagt hij geen last over op zijn kinderen. Wat zijn kinderen doen, doen ze uit zichzelf.
Dat is hoe het hoort, in mijn ogen althans. Het betekent dat het huis niet perfect schoon is of de vaat de van de avond ervoor nog wel eens op het aanrecht staat. Dat is keuzes maken en luisteren naar je lijf.
Wat ik zie is een gezin in harmonie waar kinderen zichzelf kunnen zijn. Wat ik hoor is het gelach van kinderen. Zelfstandig zijn ze. Een dynamiek die rust op het moment nemen en daarvan genieten. Rustig en relaxt. Ik zie een vader die er echt is en kinderen die zelf ook weten wat goed is voor ze. Lieve, zachte kinderen.
Een mooi voorbeeld van hoe het kan. Waarom ik dit zo belangrijk vind?
Wat ik zie is ouders die zich een slag in de rondte rennen om het plaatje te leven. Vaak niet eens je eigen plaatje. Het is meestal een invulling van de verwachtingen van anderen. Als je leeft naar de wens van anderen en voorbij gaat aan je eigen verlangen plaats je jezelf steeds meer en vaker naar achteren. Dit is natuurlijk een proces van jaren, het sluipt erin en gaat vaak niet bewust.
Het is juist zo belangrijk dat wij onze eigen ruimte en plek innemen. En dat je er achter komt wanneer je bent gestopt met die eigen ruimte innemen en wat je in plaats daarvan wel bent gaan doen. Want wat gebeurt er als jij je ruimte niet inneemt? De mensen om je heen gaan dit voor je doen. Partners nemen het over maar ook je kinderen. Zij zullen altijd een gat op willen vullen omdat ze het beter willen maken voor je. Vergelijk het maar met een vader die wegvalt in een gezin, vaak zie je dat het oudste kind die rol gaat overnemen en dragen.
Als jij je plek niet inneemt, dan gaat je kind dit voor je doen.
Je kind neemt onbewust de last over van de jou. Buiten het feit dat dit natuurlijk om te beginnen al veel te zwaar is voor ze, blijft dit ook niet goed gaan. Het kind vertoont vervolgens gedrag waar de ouder op zijn of haar beurt niet blij mee is.
Wat is er mogelijk als jij het gedrag van je kind, waarmee we massaal naar allerlei therapeuten rennen, gaat zien als een uitnodiging voor jou?
Je kind ziet de hele jou, de hele persoon. Niet alleen wat je laat zien, ook stukken die je meedraagt of juist laat liggen. Als jij je ruimte niet inneemt en jezelf wegcijfert zal je kind je uitdagen om vooral wél die ruimte in te nemen.
Jij mag de weg terug vinden naar jezelf en alsnog je plek innemen.
Wat ik daarmee bedoel? Jezelf niet wegcijferen, voor niemand. Vooral vrouwen hebben hier een handje van, alles willen oplossen voor de ander, denken te weten wat de ander nodig heeft of anderen wijzen op hun fouten, maar dat kun je helemaal niet. En dat moet je ook niet willen. Jezelf uitspreken. Niet vanuit de emotie maar vanuit wat jij nodig hebt.
Ik leer je om op te staan. Om écht te gaan staan, mits je hier klaar voor bent en bereid bent om echt tot de kern te gaan. Ik ben niet voor iedereen. Daarmee bedoel ik dat ik niet met mensen werk die terug stappen en zeggen dat ze uiteindelijk toch weer toegeven ‘omdat de kinderen / ouders / vrienden het zo leuk vinden’.
Alleen zo kun je echt veranderen en stappen gaan zetten. Jij mag de weg terug vinden naar wat jouw grootste verlangen en waarde is en vervolgens stappen gaan zetten.
Jezelf lief hebben staat aan de wieg van de liefde voor hen om je heen. Je kinderen zien aan jou wat (zelf)liefde is en hoe jij hiermee omgaat. Schat jij jezelf op waarde? Of schuif je je eigen verdriet aan de kant. Je veegt het onder de mat, zodat je het niet ziet. Ondertussen heb je alles om je heen spik en span. Maar van binnen is het plaatje anders, of niet?
Het gaat er niet om dat je maanden achtereen in zware therapie gaat. Alleen praten brengt niet zoveel. Ik geloof dat het ook anders kan, makkelijker en lichter. Natuurlijk ga je stukken helen. Wonden die je ooit opliep verzorgen. Daarbij mag alles: huilen, schreeuwen of juist hard lachen.
Maar vooral ga je andere keuzes leren maken. Je leert en doorziet hoe je hier, op dit punt terecht bent gekomen en wat je kunt doen om te blijven staan en te groeien. Doen wat je écht wilt doen. Wat je blij maakt. Wat je van binnen uit laat stralen.
Het is heel simpel, er is geen kind wat zich later herinnert hoe schoon het huis wel niet was.
Ze herinneren zich wel hoe gelukkig jij bent. Wat er thuis wel en niet mocht. Of het gezellig was. De sfeer. Dat blijft altijd hangen. In het hart van je kind. Dat neemt het mee.
Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:
- Gratis Drempel meditatie
- Online-programma / cursus / zelfstudie.
- One Day Retreat
- 1:1 Mentorschap
Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.
Liefs,
Maike
Mooie blog en zo werkt het. Niemand onthoud hoe schoon het huis waar wel dat je moeder moe of altijd druk was….