Het is bijna 8 jaar geleden maar ik weet het nog alsof het gisteren was. Die momenten kennen we allemaal wel. Voor mij was mijn bevalling er eentje. ‘Het was er één uit het boekje’ zei de verloskundige. Ik had geen idee hoe het eruit zag in het boekje. Voor mij voelde het vrij heftig. Op een bijzondere manier, dat dan weer wel.

De eerste dagen erna voelde ik me onoverwinnelijk. Alsof ik een prestatie van wereldniveau had geleverd. Daarna overviel me vooral een gevoel van ‘waar ben ik aan begonnen?!’ en ‘ben ik hier wel klaar voor?’ En die laatste is nu net de vraag waar niemand een antwoord op heeft. Als je een huis gaat bouwen weet je vooraf exact wat je wilt en hoe het eruit moet komen te zien en heb je invloed op het resultaat.

Bij een kind weet je dat niet vooraf.

Je kunt van alles plannen, natuurlijk, maar hoe jij erop reageert, hoe je partner omgaat met jullie nazaat en wat er naar voren komt omdat je twee (familie) systemen samenvoegt weet je pas als je er midden in zit.

Je gaat een behoorlijke verbinding aan als je vader of moeder wordt, ik denk de meest bijzondere die je aan kunt gaan in je leven. Tegelijkertijd ook de verbinding die in jezelf een heel proces start. Als ik kijk naar mijn eigen geboorte dan kan ik zeggen dat mijn moeder de dood van haar moeder pas begon te verwerken toen ik kwam. Dat had zij vooraf niet kunnen bedenken.

Tegelijk met de liefde voor je kind wordt er ook iets anders geboren.

Waar gaat het om? Niet om koste wat het kost samen te blijven met je partner voor de kinderen. Niet om tegen je zin dingen te blijven doen die je ooit met plezier deed. Het gaat erom dat je binnen het nieuwe systeem – je gezin – je plek ontdekt en inneemt. Niet wegkijken, jezelf wegcijferen, dingen doen of laten voor de lieve vrede maar actie vanuit je zelf. Vandaag de dag kom je niet meer weg met zomaar iets doen.

Je kunt het ontkennen tot je er een ons bij weegt; kinderen van nu zijn anders. Ze hebben andere behoeften en vragen weer andere dingen van ons als ouders dan wij destijds van onze ouders vroegen.

100% jezelf zijn zodat je de weg vrij maakt voor je kind om zichzelf te kunnen zijn. In dat proces is het van belang dat jij kritisch. Zodra school in the picture is en met oordelen komt over jouw kind hoef je daar niet zonder meer in mee te gaan. Blijf vragen stellen, vooral als de problemen pas ontstaan op het moment dat je kind naar school gaat.

Vanaf dat moment draait je kind mee in een systeem dat groter is dan het gezin. Je kind gaat de wereld in, een wereld die verwachtingen oplegt. Een andere dynamiek. Enerzijds kun jij je afvragen wat je wilt hiermee en anderzijds is het ook een mooi moment voor jou om te kijken waar jij mag bewegen. Wat wil je loslaten, welke normen en waarden blijf je meenemen en wat voeg je toe? Dat is de vrijheid die je hebt maar vaak niet neemt omdat je bang bent voor oordelen van buitenaf.

De wijzende vingertjes.

Mijn ervaring is dat er veel met labels wordt gewerkt. Vooral als we het even niet meer weten. En dat gaat heel ver. Blijf kritisch, niet alleen naar buiten maar ook – en misschien wel vooral – naar binnen. Niets is zo gemakkelijk als wijzen naar hen die het anders doen. Oh kijk wat zij ‘ineens’ doet! Ben je ervan bewust dat elk oordeel van buitenaf een projectie is naar jou. Alles wat de ander oordeelt over jou, mogen ze eerst tegen zichzelf zeggen.

Toen ik opgroeide had ik geld moeten vragen voor elke keer dat mijn moeder zei: veeg eerst maar eens voor je eigen deur! Toch is het wel waar. Niets is zo moeilijk als echt naar binnen kijken, voelen en toelaten wat je echt wil en nodig hebt. Niet zomaar aan- en overnemen wat een ander doet of zegt, ongeacht hun titel. Ook zij zijn immers mensen met eigen processen en projecties.

Harmonie om je heen vind je pas als bereid om deze in jezelf te zoeken. Niet in de goedkeuring van anderen, niet in hoe mooi je huis is of het salaris wat je verdient. Die zaken doen er niet toe als jij niet werkelijk gelukkig bent. Je kinderen hebben meer aan een gelukkige ouder dan aan de nieuwste Playstation.

Jezelf zien en erkennen.

Toegeven dat jouw behoeften anders zijn dan die van je ouders of je partner. Dat vraagt om stevige schoenen, een sterke basis. Hoe maak je dat waar en hoe geef je invulling aan je verlangens? Het vraagt van jou dat je anders gaat denken, zowel over jezelf als de acties die je nu neemt. Het is een uitnodiging voor jou. Je kinderen kunnen je helpen om jezelf op dit vlak te helen. Welke herinnering wil jij dat je kind of kinderen hebben aan jou? Leef het voor…

Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:

• Gratis Drempel meditatie
• Online-programma / cursus / zelfstudie.
• One Day Retreat
• 1:1 Mentorschap

Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.

Liefs,
Maike