Maak jij wel eens ruimte voor dat kleine meisje of die kleine jongen in jou?

‘Ik speel niet meer mam! Ik spéél niet meer want ik ben al TWAAAALUF hoor!’ ‘ Kun jij je nog herinneren dat je dit zei? Ik wel. Eigenlijk ben ik nooit opgehouden met spelen. En vroeg ik me wel eens af of ik me ooit echt volwassen zou voelen.

Dat punt heb ik nooit bereikt.

Natuurlijk doe ik dingen die mijn rol en leeftijd horen en neem ik mijn verantwoording. Anderzijds, als iemand me vraagt hoe oud ik ben en ik antwoord te snel, zeg ik niet mijn Werkelijke Leeftijd. Om de simpele reden dat ik niet zo ‘oud’ voel. Ik vraag me echt wel eens af waar 32, 33, 34 enzovoorts zijn gebleven.

De verbindingen maken met het kind in je kan heel fijn zijn. Al ging ik dit nu uit de weg. Je innerlijk kind is wat intuïtiever en maakt gevoel-gebaseerde beslissingen. Het enige wat ik hier hoef te doen is haar toelaten, dat kleine meisje. Haar koesteren en liefhebben zoals ik mezelf en mijn eigen kinderen liefheb.

‘Never grow up’ is zo’n uitspraak die je vast wel kent.

Het laat zowel een verlangen als een wens zien. Enerzijds groeien we op tot volwassenen, anderzijds is er altijd het kind in ons. En die mag er zijn. We zijn altijd een ‘kind van’. Alleen verandert die vorm omdat we, als we op den duur niet meer direct afhankelijk zijn van onze ouders. Uitzonderingen daargelaten.

Terwijl we opgroeien, leren we van onze ouders. We zien een voorbeeld. Net zoals onze kinderen contact maken met de hele ouder – met ons – zo deden wij dat vroeger ook bij onze ouders. En altijd zul je het als het ‘kind van’ goed willen blijven doen. Je wilt je ouders immers gelukkig zien en als ze dat niet zijn ligt het aan jou. Je kunt het tegelijk nooit perfect doen en je doet het juist perfect.

Het beste wat je kunt doen voor je eigen kinderen is niet hun problemen op willen lossen. De jouwe wel, door alsnog de plek in te nemen die je in mag nemen. Vanuit wie je bent, wie je écht bent.

Wat je op weg kan helpen om contact te maken met die spring-in-het-veld die misschien ook wel in jou zit is het volgende. Ga eens zitten op een rustige plek. Zet muziek op waar jij je fijn bij voelt, die je even mee neemt. Of maak het stil, kies wat jij wilt. Ga lekker liggen of zitten. Denk eens terug aan een fijn moment uit je jeugd. Wat deed je toen en hoe voelde je je?

Laat alle gevoelens eens toe.

Probeer dan contact te maken met dit kind, nodig het uit om even naar je toe te komen. De een zal het heel duidelijk voor zich zien en de ander weet het vooral of misschien hoor of ruik je wel iets. Het is allemaal goed en laat het idee los dat je je alles inbeeldt.

Maak vooral contact met het gevoel wat dit kind heeft.

Ga daarna ook naar een moment wat minder fijn was. Een moment waarop je je onveilig voelde of angstig. Probeer het niet te bedenken, maar ga naar dat moment wat als eerste in je opkomt. Als het nu niet lukt probeer je het morgen of straks gewoon nog een keer. Wat deed je op het moment, met wie was je en wat had je nodig? Probeer eens of je dit stukje film kunt aanpassen zodat je het prettiger maakt en of jij, in de vorm van de volwassene, nu troost kunt bieden. Sluit hierna dit kleine meisje of jongetje in je hart. Zet je hart open en laat hem of haar binnen.

Wat wil het kleine meisje of die kleine jongen in jou van de persoon die je nu vandaag de dag bent?

Het kleine meisje in mij wil vrij kunnen huilen. Zonder zich om te hoeven draaien zodat niemand haar verdriet ziet. Zonder dat ze wordt uitgelachen omdat ze huilt om iets stoms en zonder het gevoel te hebben dat ze teveel is. Dat haar verdriet teveel is.

Om niets en om alles, om wie ik ben en om wie ik niet ben, om wat ik deed en om wat ik niet deed.

Het kleine meisje in mij maakte het anderen naar hun zin zodat ze zelf rust had. En dit is wat ik in mijn volwassen leven ook een hele tijd heb gedaan. Dit was bekend terrein. En nog steeds betrap ik me hierop. Het helpt als ik mezelf letterlijk naar voren plaats. En als ik even invoel in dat kleine meisje. Wat heeft ze nodig van mij, wat mag ik doen, wat mag ik toelaten of juist even laten?

Doe de gordijnen dicht, zet de muziek hard en ga dansen.

Als je niet weet hoe ga je springen. Of ga tekenen of schilderen. Doe iets wat je als kind had willen doen maar het niet kon. Om welke reden dan ook. Misschien wil je zingen. Of gewoon lachen. Geef jezelf die ruimte en beloof jezelf dat je dit vanaf nu vaker zult doen.

Voel je dat je hier stappen kunt maken omdat je weet dat je ook een stukje mag helen? Iets vrijmaken voor jezelf of voor je eigen kinderen en kun je hier wat hulp bij gebruiken? Neem dan vrijblijvend contact op om de mogelijkheden te bespreken.

Na afloop kun je zelf met je innerlijk kind aan de slag, steeds op een diepere laag. Dat is het mooie, ik reik je een methode aan en die kun je zelf toepassen. Heb je een vriend, vriendin of collega die deze informatie ook kan gebruiken, stuur dit artikel gerust door of tag ze onder dit bericht.