Over het meisje dat niet in de rij wil staan en wat ze jou laat zien

En toch moet ze het. Want er zitten 30 kinderen in de klas. En als er een paar niet doen wat ze moeten doen, dan is de orde handhaven lastig. En dat begrijp ik.

Ik zie haar staan.

Met haar lange lichtblonde staart, nieuwsgierige ogen, haar mooie jurk met een hartje erop. Soms blijft ze kletsen. En dan moet ze uit de kring. Soms is ze boos en dan moet ze uit de kring.

Met 30 kinderen in de klas kun je niet elk kind individuele aandacht geven. Ook niet als je dit eigenlijk wel heel graag wilt. Want kinderen gaan je aan je hart.

Ik begrijp je.

Tegelijkertijd vraag ik me af of de juf ook weet wat dit meisje haar spiegelt? Dat zij wat meer de teugels mag laten vieren? Dat dit meisje haar alleen maar een kant laat zien die ze zelf onderdrukt. Omdat ze dat zelf zo leerde. Tijdens het gesprek zag ik haar rode wangen en bij het afscheid voelde ik haar klamme handpalm.

De juf.

Wat jij hebt gemist als kind of hebt leren weg te stoppen daar maken kinderen contact mee. Dat doen ze feilloos, tot jij het erkent. Net zo lang tot jij de weg volgt die ze jou wijzen. Net zoals jij naar je ouders of leraar spiegelt en spiegelde.

Het is aan jou om die cirkel te doorbreken.

Op die manier heel je jezelf, je emoties en de situatie. Je creëert ruimte van waaruit weer veel meer mogelijk is. Alleen die ruimte, hoe ziet deze eruit, hoe voelt het? Wat past erin, wat mag eruit? Waar zit hem die eigenheid in die je had als kind? Het komt bij mij steeds terug. Bij alles voel ik wat ik ermee wil.

En kies ik de actie die ik neem.

We hangen zo aan elkaar van truttigheid en regels, van normen, waarden, principes en de 3R’en dat we nauwelijks nog weten wat we nu echt willen.

Laat staan wie we zijn. We moesten (en moeten) zo mee in die rij. En natuurlijk vormt het leven je. En spreekt het voor zich dat onze kinderen hun eigen lessen hebben te leren. Alleen is juist de evolutie en groei van generatie op generatie zo gevormd dat je leert van elkaar. Los van het feit dat wat je ook doet als ouders, perfect kun je niet doen en dat hoeft ook niet.

Waar het wel om gaat is dat we proberen om kinderen die hun uniciteit en eigenheid meer tonen dan ooit tevoren, met zijn allen door die trechter te duwen. Allemaal moeten ze hetzelfde schrijven terwijl iedereen zijn eigen handschrift heeft. Allemaal met dezelfde stroom mee. Om uiteindelijk zelf op zoek te moeten gaan naar die eigenheid en naar dat waar je écht blij van wordt.

Want hoe goed weet jij eigenlijk wat je blij maakt, wat jouw passie is?

Ik wil graag zien dat kinderen dit nu al leren en niet alleen thuis. Van jongs af aan en gewoon op school dus. Kinderen en leiderschap. Op een leuke, toegankelijke en toepasbare manier. Dat ze leren dat het oké is als je anders denkt of andere interesses hebt. Dat er meer is in de wereld en dat iedereen uniek is. Of dat je bent wat je denkt. En dat je ouders niet altijd alles weten.

Dat het beroep wat bij je past er misschien nog niet is. En dat je grote dromen mag hebben. Dat je elke dag kunt werken en leven met passie. Niet alleen in het weekend of op vakantie.

Allemaal moeten ze hetzelfde leren. Basis kennis noemen ze dat, terwijl niet iedereen het nodig heeft. En overal zie je die regels terug. Alles wat afwijkt en niet past, daar is iets mis. We moeten conformeren. Hoelang gaan we hier nog mee door?

Wie ben jij zonder alles wat je jezelf oplegt?

Als je beetje bij beetje loslaat wat je al jaren doet.
En bij alles voelt of het voor jou is ja of nee.
Bij een nee los laat.
Uit liefde voor jezelf.

Wil je dat ik met je meekijk? Boek een BreakOut, vanaf november heb ik weer plek!