‘Als jij je muren afbreekt dan trouw ik met je’. Een opmerking van vele jaren geleden. Destijds zocht ik het vooral bij mezelf en dacht ik ‘wat kan ik doen om die muren af te breken?!’ Nu weet ik beter. Nu weet ik dat ik het niet was, maar de ander.
En dat ik veel meer vanuit eigenheid mijn stappen mocht zetten. Toen al. Op onze (levens)weg komen we een hoop tegen. We groeien en leven niet alleen. Dat maakt het leuker en soms ook wat lastiger. Want anderen kunnen jou soms raken met dingen die ze doen, of juist laten. En andersom.
Vanuit een gemis of juist te-veel-aan kun je reageren op de ander.
Je kunt er vol met alle emoties die voelt induiken. Je kunt het bij jezelf zoeken of juist richten op de ander. Even een voorbeeldje. Stel. Jij reageert heel snel op mailtjes, of op appjes. Je werkt ze gelijk af en pakt het één na het ander op. Je bent in die zin heel erg gericht op de ander, op dat wat hij of zij nodig heeft van jou.
Eigenlijk sta je altijd ‘aan’.
Als je dan iemand om je heen hebt die dat niet doet, kan je dat in eerste instantie irriteren. Het kan je zelfs wat onzeker maken. Wat is er dan echt aan de hand? Wat laat die ander aan jou zien? Dat jij je even wat meer mag focussen op jezelf? Dat je iets met volle aandacht kunt doen zonder steeds die afleiding te zoeken. En dat de wereld niet vergaat als jij een keer later (of niet) reageert.
Je plek innemen in een relatie of een groep kan soms lastiger zijn dan wanneer je alleen bent of leeft.
Binnen een relatie kan het uitdagend(er) zijn om trouw te blijven aan je eigen grenzen en de dingen die jij graag doet. Je relaties helpen jou te ontdekken waar je te veel weg beweegt van wat goed is voor jou. Op het moment dat je de situatie of het issue gaat zien als een spiegel en bereid bent te leren zul je ervaren dat je de ander (en jezelf) veel meer kunt laten zijn. En dat je van daaruit een bijdrage bent voor elkaar, dat is een wederkerig en continu proces.
Jij hoeft niet te veranderen, de ander ook niet.
Dus die nieuwe partner die tegen jou zegt: ‘je kunt je nog niet helemaal aan mij geven’. Die kan het net zo goed tegen zichzelf zeggen en dat projecteren op jou. Waardoor jij je voelt alsof je iets niet geeft wat je wel wilt geven. Misschien heeft die ander nog moeite om zichzelf open te stellen en het is alleen een signaal naar jou: take it easy. Geef ruimte en tijd. Ondertussen doe jij jouw ding. Vanuit jou, niet vanuit de ander.
Je ontvangt spiegels en je bent er zelf natuurlijk ook één.
Op die manier blijf je weg van projecties en projecteer je niet je eigen ‘tekortkomingen’ op de ander. Wat er dan gebeurt namelijk is dat je dat ene kleine dingetje, als een diaprojector op een muur vergroot en inkleurt, richtend op die ene situatie.
Dit werkt natuurlijk 2 kanten op.
Je hebt vast wel eens gehoord dat je de eigenschap die je waardeert aan een ander zelf ook hebt. Anders zou je het niet kunnen zien of erkennen als positief. Als je dit niet erkent van jezelf en ontwikkelt en dus voornamelijk bij de ander haalt ga je al snel voorbij aan je eigen need. Door die focus ga je voorbij aan de waarde die de ander écht heeft voor jou.
Terwijl dat juist de reden is waarom we samen leven.
Door te kijken naar wat je denkt te missen ga je voorbij aan wat je nu op dit moment nodig hebt. Denk eens de andere kant op, wat mag je oplossen? Welk plekje is nog vacant in je hart wat je aan jezelf mag geven?
Jij ervaart het en dus zegt het iets over jou. Eerst jezelf, daarna komt de ander. Eerst jezelf geven wat je nodig hebt, jij bent immers de belangrijkste persoon in je leven. Zonder jou is er niets. Geen leven en geen ruimte. Zet jezelf centraal en daarna voeg je die waarde toe aan de ander en kun jij oprecht én gelijkwaardig ontvangen.
Projectie is naar buiten gericht, spiegelen zit weer meer in je emoties. Denk aan maar aan hoe kinderen je kunnen spiegelen.
Wij mensen neigen te zoeken naar zekerheid. Of die zekerheid nu echt is ja of nee dat maakt niet uit. We verlangen ernaar ook al hoort het niet bij onze natuur als het ware. Verandering kan eng voelen en dat gaan we uit de weg. Terwijl de enige constante juist verandering is. Als 1 ding zeker is, is het dat jouw leven volgend jaar anders is dan nu. Het is niet zwart-wit. Niets staat vast ook al leggen we ons vast. En het hoeft ook niet. Verandering is het begin van elke vorm van groei.
Verzetten heeft geen zin.
Ook niet als die storm de basis weg blaast van jouw leven. De basis die je zo zorgvuldig hebt gelegd. Alles draait zo dat het in lijn is met jouw hoogste goed. Volg je hart. Het brengt je de helderheid en kracht om iets neer te zetten wat nog beter is dan die solid basis.
Sta die frisse wind toe om te blazen. Door jouw leven. Je basis ben je zelf. Vanuit je hart levend. Doen wat goed voelt. Niet reddend wat er te reddend valt maar meegaan op de stroom van het leven die easy voelt, licht, prettig en fijn.
Onvoorwaardelijke liefde laat vrij. Naar jezelf en iedereen om je heen. Ben jij klaar om die storm toe te laten en weg te laten blazen wat je niet meer dient? BreakOut!