Wat Budapest mij leerde

‘Ja, ik vind dat jij dat Gezond Egoïsme van jou wel heel ver doortrekt.’ Terwijl ik me stond op te maken in een badkamer in Budapest in een fantastisch appartement uit 1898 was daar ineens die zin.

Het was onze laatste ochtend samen en we hadden al veel onderwerpen besproken deze 5 dagen. Alles kon, dat zeiden we de avond ervoor nog tegen elkaar. Geen irritaties, ergernissen of wat dan ook.

Tot dat moment…

Nee hoor! Al zette het me wel aan het denken. Ik hoorde mezelf namelijk antwoorden dat ik weinig andere keuze heb dan fulltime werken want ik heb nog even die hoge hypotheek. Om mezelf daarna even terug te fluiten. Want ik zeg natuurlijk dat je altijd een keuze hebt.

En die heb ik óók.a

Toegegeven, ik zou het liever iets rustiger aan doen. Twee lieve kinderen en een co-ouderschap, een fulltime baan, een startende onderneming, 2 verschillende scholen en dito kinderopvangcentra, een sociaal leven en sinds kort ook nog verliefd. Het is een dynamische combinatie. Andere kant blijf ik ook graag praktisch: waar een wil is, is een weg! Ik ben nu eenmaal een doener.

Toen dus die opmerking. Waarna ze zei: ‘Je kinderen worden alleen maar groter, ik denk dat je heel veel mist’.

Dat blijft door mijn hoofd spoken. Ik zie mijn kinderen nu om de week. De helft van de tijd dus. En ook mijn helft werk ik zo goed als fulltime. Ik ben 1 middag eerder naar huis zodat ik zelf mijn kinderen op kan halen. Maar laat ik duidelijk zijn: dit is mijn keuze geweest. In de hand gewerkt door omstandigheden, maar wel mijn besluit.

Wat raakt me dan zo?

Ik ben niet het type (nooit geweest ook) dat floreert bij fulltime thuis zijn. Ik voel me niet geroepen om veel thuis te zijn en om bijvoorbeeld op school te gaan helpen. Ik heb het gevoel dat ik iets anders te doen heb. Ik wilde typen: iets groters. Maar dat is het natuurlijk niet want we dragen allemaal op onze eigen manier bij aan het grote geheel. De moeder (of vader) die thuisblijft bij haar kinderen en ook ik. Ieder op onze eigen manier.

Nog een keer. Wat raakt me dan zo? Dat het voelt alsof ik het als moeder niet goed doe als ik bewust kies om veel te werken. Om mijn hart te volgen, net zoals mijn vriendin dat zelf misschien doet door wel thuis te blijven. Misschien een nawee vanuit het oude stuk dat de man toch een vrouw wil die meer thuis is en dat de vrouw hier gehoor aan geeft. Dat veel mannen denken een sterke vrouw te willen, maar hier nog niet altijd aan toe zijn. Een oude pijn dus?

Ben ik gelukkig? Ja, ik ben übergelukkig

Zou ik minder willen werken? Ja. Ik zou het een geweldig idee vinden als ik mijn kinderen zelf elke middag van school kan halen. Dat ik om half 3 op het plein sta en ze mee naar huis neem waar we even wat drinken en eten en vertellen over onze dag. Aan een gezellige tafel waar van alles op ligt. Een kamer waar de zon naar binnen schijnt. Waar het altijd warm is, ook als de zon er even niet is.

Dat wil ik mijn kinderen meegeven. Gezelligheid en veel lachen. Warmte, geborgenheid en grenzen. Sturend doch liefdevol.

Daarom werk ik veel. Daarom volg ik mijn droom. ‘Maar dan is het misschien te laat!’, zei ze na mijn uitleg. ‘Over een paar jaar hoeft het niet meer, dan gaan ze zelf naar school’. Zelf geloof ik dat het nooit te laat is. Zij kiest de weg die past en goed voelt voor haar en ik doe hetzelfde. Ieder op onze eigen manier. Zonder dat we elkaar volledig begrijpen ook al willen we uiteindelijk misschien hetzelfde.

Zij werd na het landen opgehaald door haar ouders en 3 dochters. Ik zie haar elke kleine dame aandacht geven, lief en oprecht. Als we rondliepen door Budapest en ze sprak over haar kinderen dan deed ze dat met een lach op haar gezicht én in haar stem. Ze is eerlijk, deze moeder en stralende vrouw. Over dat het moederschap ook een uitdaging was met een jonge tweeling en haar eigen depressie.

Net zoals ik heeft ook zij haar ‘rugzak’. We hebben allemaal onze dingen die we bewust en onbewust meegeven aan onze kinderen. Op basis van wat we dan weten nemen we acties. Het gaat voorbij aan ‘goed’ of ‘fout’. Die etiketten plakken we ons zelf op, te pas en te onpas.

Soms te kritisch naar onszelf.

En dat laatste mogen we loslaten. Uit liefde voor onszelf grenzen aangeven én hieraan vasthouden. Dat is denk ik ook wat ik haar afgelopen jaar van mijn ontwikkeling aan haar heb laten zien.

Zij haalt er haar eigen dingen uit en heeft op haar werk haar grens aangegeven. Zodat ze meer structuur ervaart in haar dagelijks leven, meer kan genieten en dichter bij zichzelf komt te staan. Haar werk is druk, toch haalt ze hier energie uit omdat ze een aantal uren in de week in een andere omgeving is. Uren die passen binnen haar gezinsleven.

Daar kan ik van genieten. Dat ik zie hoe iemand in mijn omgeving meedraait met mij. En hoe zij mij op haar beurt ook weer inspireert om die warme liefde uit te stralen.

Net als die steen die je in het water gooit en die steeds grotere kringen maakt in het water.
Elke steen op zijn eigen manier. Zo doen wij dat ook.

Ik heb haar dit stuk laten lezen. Wat ze zei wil ik delen. ‘Wow ik ben er stil van. En emotioneel. Dat iemand mij zo ziet, dank je wel.’ En aan iedereen die dit leest en denkt: ik wil dat iemand mij zo zou zien.

Dat is al zo.

Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:

Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.

Liefs,
Maike

Geplaatst in Geen categorie.

Eén reactie

  1. Pingback: Hoe ik weet dat deze keuze me bij mijn mooiste leven brengt |

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *