Jarenlang hoorde ik niet anders dan: ‘je was altijd al verlegen’. ‘Je hebt veel slaap nodig’. ‘Je bent een egoïst’. ‘Je bent lief’.’ Je bent doof’.’ Je bent mooi’. ‘Je bent leuk om naar te kijken maar niet om mee te praten’.’ Je spreekt de woorden niet goed uit’. ‘Je praat te snel’. ‘Je bent oppervlakkig’. ‘Je bent niet eerlijk’.’ Je hebt een rare stem’. ‘Je bent niet te peilen’.
Allemaal oordelen, groot en klein. Vanuit een volwassen referentie kader en vanuit een kinderstem. Ik maakte alles eigen, nam het allemaal over en maakte er mijn waarheid van. Mijn waarheid in mijn wereld.
Mijn fantasie bood me soms letterlijk een vlucht.
Ik leerde dat wat ik dacht en voelde niet belangrijk was. Dat ik er alleen maar leuk uit hoefde te zien. Dat ik niet zoveel energie had. Dat ik alleen maar aan mezelf dacht. Dat ik toch niet hoor wat je zegt. Het maakte me onzeker. Het maakt me nog steeds onzeker. Van tijd tot tijd neig ik ernaar om te zoeken naar bevestiging. Omdat ik gezien wil worden. Op het stuk uiterlijk. Dat is immers waar ik bekend mee ben. Daarin word ik bevestigd. Dus dat zet ik in als ik het even niet weet.
Terwijl ik alleen maar mezelf hoef te zien en te erkennen, mezelf centraal plaatsen.
Ik moest zorgen dat ik zelfstandig was. Vanuit de pijn van mijn moeder. Vanuit stappen die zij en haar moeder en oma waarschijnlijk niet konden of durfden te zetten. Onbewuste projectie vanuit het vrouwelijk collectief. Was het daardoor dat ik me lastig kon openstellen? Omdat ik altijd in staat moest zijn om mijn spullen te kunnen pakken en gaan? Zelfstandig en onafhankelijk. Sterk.
Na jaren te leven naar een plaatje wat niet eens van mij was gebeurde iets waarvan ik denk dat het onvermijdelijk was. Omdat ik een pijnlijke situatie nodig had die me iets liet voelen op een level wat ik niet kende. Ik had zo’n pantser om me heen, mijn gevoel zo uitgeschakeld dat er veel voor nodig was om daar doorheen te breken. Via mijn kinderen werd iets in mij geraakt wat ik niet kende. Het haalde mij helemaal uit de controle.
Het meisje wat veel voelde en niet wist wat ze ermee moest.
Het meisje wat veel overnam. Die zich zo opstelde dat iedereen blij was, behalve ikzelf. Dat kon ik dragen want dan wist ik wat ik voelde. En als ik het wist dan kon ik er mee dealen. Ik wist niet dat ik mogelijkheden en keuzes had. Op school paste ik me aan, ik leerde wat geleerd moest worden. Ik stampte het erin. Vriendinnetjes vinden lukte niet altijd en ook daar deed ik dingen die voorbij gingen aan wie ik was.
Ik die mezelf kleiner maakte om dat ik erbij wilde horen en geaccepteerd wilde worden.
Omdat ik normaal wilde zijn. Omdat ik wilde dat anderen me normaal vonden.
Ik begon met lezen. Alles wat op mijn pad kwam. Kleine puzzelstukjes die door de jaren heen een geheel vormden. Kiezen. Opstaan. Mijn rug recht. Bewustzijn van wat ik overneem.
Normaal willen zijn. Het staat niet meer op mijn lijstje. Ik ben het niet, dus waarom zou ik de moeite nemen om te passen in een plaatje dat niet eens van mij is. Ik ben niet verlegen, ik was bang. Bang voor het verdriet van anderen omdat ik ook dat verdriet voel.
Ik sta. Rechtop. Omdat het verlangen, het lichtje in mij groter werd. Ik het niet meer kon negeren. Bij elke stap die ik zet word ik gedragen. Ik hoef het alleen maar te zien. Aan te nemen. Waarom ben ik zo bang om mijn ware zelf te laten zien? Om me uit te spreken. Om op mijn gezicht te gaan. Om mijn gevoel niet beantwoord te zien worden. Om ontkend te worden. Het zit in mij.
Ik ga…
Voorbij angst.
Voorbij verdriet.
Voorbij het uiterlijk.
Weg van verwachtingen en verplichtingen.
Ik kies…
Gezond Egoïsme.
Liefde.
Geven en ontvangen.
‘Jouw dagen lijken wel 48 uur te hebben’. ‘Je bent een prachtige vrouw’. ‘Wat kun jij goed schrijven!’ ‘Je stem klinkt fijn en neemt me mee in een diepe meditatie’. ‘Wat ben je lief’. ‘Je bent een godsgeschenk’. ‘Ik ben zo dankbaar dat ik je heb leren kennen’.’ Je voelt als mijn zusje’. ‘Het is alsof ik je al jaren ken’.’ Je bent zo sterk en krachtig’. ‘Je inspireert me om mijn vrouwelijkheid te laten zien.’ ‘Ik wil zo kunnen denken als jij’. ‘Wat straal je’.
Voel je het verschil?
Ik ben nog steeds dat meisje. Het meisje dat voelde geen keuze te hebben en maar wat deed. Tot het leven me liet zien en voelen dat ik meer kon. En ik die kans met 2 handen aangreep. Ik ben ook die vrouw. Ik ben de vrouw en het meisje.
Alles is er al. Het was er altijd al.
Ik leerde hoe ik mezelf centraal kon plaatsen. Gezond Egoïsme deed zijn intrede. Ik groeide. Ik liet los. Ik ving de oordelen op en droeg ze. Ik maakte er bootjes van en zette ze op het water. Om ze weg te laten drijven. In mijn gedachten.
Steeds verder weg. De ondergaande zon tegemoet.
En als de zon weer opkomt. Zijn de bootjes weg.
Is er ruimte voor mij. Om te zijn. Om mijn vleugels uit te slaan. Om te erkennen wie ik ben.
Wil jij losbreken uit al die oude shizzle waar je maar in rond blijft draaien? Boek een BreakOut sessie!
In mijn praktijk maak ik het geregeld mee dat er een derde in het spel is gekomen. Verwijten van “hij heeft mijn leven kapot gemaakt” of “door haar staat mijn leven nu op z’n kop” gaan dan over tafel. Is dat het echte verhaal of is dat het verhaal dat jij jezelf vertelt? En dient dit verhaal je (nog) wel? Dient dit verhaal jullie kinderen wel?
Ja..door de ander te verwijten stap je in de slachtofferrol en ben je niet bereid je eigen aandeel te zien. Het kan er vervelend aan toegaan, toch brengt het je het allermeest wanneer je bereid bent om in die spiegel te kijken. Leuk dat je reageerde Liva!