Gisteren hielp ik mijn oudste bij het maken van zijn huiswerk. School had een studiedag en daarom kregen ze een flink pakketje mee. Dat is althans de brug die ik even maak. Grappig ook om te ervaren dat hij de kralen moest tellen van een armband en dat ik me afvroeg of het ronde merk label ook telde als kraal.
En zo waren er meer voorbeelden die me even terug brachten naar dat meisje van toen. Dingen moeilijker makend dan ze waren. Vervolgens leerde ik hoe het moest en dat was wat ik vanaf dat moment deed. Ik leerde hoe anderen verwachten dat ik het uit zou voeren. Ik paste me aan.
Over spiegelen schrijf ik vaker. Het voelt voor mij alsof de spiegel het begin is. Dat dit een ingang biedt. Een ingang die iets opent, naar een soort onontgonnen gebied. Eentje waar we uiteindelijk allemaal samen komen.
Bij het rekenen viel het me op dat hij cijfers in spiegelbeeld schrijft. Dat hij begrippen als ‘ervoor’ en ‘erachter’ door elkaar haalt. Als hij ’15’ moet schrijven, schrijf hij ’51’. En als ik zeg dat hij ‘1’ voor de ‘5’ moet zetten, zegt hij: ‘dat doe ik toch..’. Tegelijkertijd laat hij me zien dat hij de sommen en opdrachten wel kan maken. Nu ik zie wat hij doet en hoe hij denkt begrijp ik zijn frustratie wel. Hij doet het in zijn ogen goed en hoort iets anders terug. Ik blijf erbij dat het niet aan zijn intelligentie ligt.
Ik weet ook zeker dat ik niet de enige ouder ben die hier tegenaan loopt. Deels ook omdat ik veel herken vanuit mijn eigen denken en handelen.
Wat laat dit nog meer zien?
Enerzijds brengt het me terug. Ik schreef mijn naam ook in spiegelbeeld. Daarna leerde ik het af. Mijn zoon laat het zich niet afleren. Anderzijds laat hij mij iets zien. Namelijk dat hij anders kijkt en denkt. Dat hij anders leert. Dat ik op een andere manier informatie tot me mag nemen dan wat ik nu doe. Of dat ik anders mag kijken en weer terug mag naar toen, voordat ik iets afleerde? Als hij een andere ingang nodig heeft om het toch te leren en tegelijkertijd zijn unieke kijk op de wereld niet verandert, welke next level eigenheid kan ik dan aanboren?
Het klinkt niet zo lastig, die andere manier van leren, toch heeft het huidige onderwijs geen oplossing.
Wat als het er niet om gaat dat kinderen anders leren maar dat juist wij anders mogen kijken en denken? Wij; ouders, leraren of de ondernemer of hulpverlener die werkt met kinderen. Hoe ik het zie is namelijk dat er van alles wordt bedacht om ‘deze kinderen’ die buiten de norm vallen te helpen. En dan beginnen met het ‘probleem’ te benoemen als een ‘disharmonie’ of een ‘kloof’. Kunnen we beginnen misschien door dit niet zo te noemen? Er is geen ‘dis’ of kloof.
Uniek, en dat is elk kind.
Ook de kinderen die wel meekunnen op school, zoals ik. Om de simpele reden dat ze zich aanpassen. In een psychologisch rapport – over het onderzoek wat ik onderging in combinatie met een audiometrisch onderzoek vanwege mijn gehoor- staat dat ik me destijds afgeremd en onzeker voelde. Ik was pas vijftien.
Door de manier waarop scholen zijn ingedeeld (35 in een klas) is het onmogelijk om oog te hebben voor individuele behoeften. En toch bevinden alle kinderen op het basis onderwijs zich in cruciale periodes van hun leven waarop hun zelfbeeld en eigenwaarde wordt gevormd. Ze raken zichzelf kwijt. Meer is het niet, het is geen kwaliteit als je meekunt. Want wij komen ons nu massaal tegen. De cijfers van mensen met een burn-out liegen er niet om. Een ‘week van de werkstress’ zou niet nodig moeten zijn.
‘Je mag nog verder ontwaken.’
Zei iemand tegen me. Meer dan eens hoorde ik dit. Onze kinderen laten het ons zien. Mijn kinderen laten mij zien hoe. En niet alleen mijn kinderen. Het komt allemaal samen. Hoe ik los mag laten. Steeds dichter kom bij wie ik in essentie ben. Anders kijken naar mezelf, naar mijn omgeving. Dansend. Spelend. Voelend. Om daar te komen en om daar ook vol kracht te kunnen en blijven staan.
Om de ruimte te ontdekken die er is, niet vanuit alles wat we leerden, maar vanuit ons zelf, onze kern, onze essentie. Ons niet van de wijs laten brengen door alles wat moet, maar wat willen we en ons bewust te zijn van de keuzes die we hebben.
Het begon allemaal met de bekende onderzoeken en stempels. Autisme, dyslexie, dyscalculie, ‘we weten het niet’. Tegelijkertijd is er de frustratie bij hem zelf. Een nieuwe school want de oude school kon niet de begeleiding bieden die hij nodig heeft. Of zijn ze gewoon gericht op de cijfers? En is alles wat afwijkt bij voorbaat verkeerd?
Wij mogen anders kijken, denken en handelen.
Ik stel niet dat het huidige systeem 100% verkeerd is. Ik wil een kentering, een verandering in de huidige beweging. Meer ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Aandacht voor kinderen die buiten het stramien vallen. Geen aparte scholen want zeg nu zelf…in de samenleving zijn er ook geen kassa’s voor mensen die anders presteren of andere aandacht nodig hebben, er zijn geen aparte kantoren.
Deze kinderen kunnen óók mee. Sterker nog, ze moeten mee omdat we niet voor niets samen zijn. Met extra begeleiding van mensen die écht weten waar ze over praten, die verder kunnen en willen kijken. Ik heb jou nodig. Mijn kind heeft jou nodig. Sta je op?
Wat jij kunt doen als ouder, leraar of ondernemer die werkt met kinderen?
Leef het voor. Weet dat je geliefd bent. Ben sterk, ben lief voor jezelf en voor en anderen, ben moedig, sta jezelf toe om bang te zijn als je dit zo voelt. Ga niet boven jezelf staan of voorbij aan je eigen gevoel. Draag het zelf. Vraag om hulp als het je zelf niet lukt. Welke gedachten en opvattingen kun je veranderen? Wie ben jij als je je alleen concentreert op wat je wenst?
Wil je gelijk aan de slag met opstellingen en mindset om vanuit jouw rol uit te breken en vanuit je kracht een andere beweging te maken? Dan is mijn BreakOut perfect voor jou!