Als ik mijn oudste dochter naar school breng roept ze: ‘ik wil terug naar mijn oude school! Ik wil naar mijn oude vriendjes, mijn nieuwe school is stom en we leren er stomme dingen’! Dit is het verhaal van een moeder die ten einde raad was toen ze bij mij kwam.
Ze is al bekend met het feit dat het gedrag van haar kind haar iets spiegelt, maar wat?
Samen zijn we de diepte in gegaan. Wat laat haar dochter nog meer zien? Ze kan niet mee in het reguliere onderwijs. Rekenen en schrijven gaan moeilijk. Ze had extra hulp nodig maar kreeg de uren niet vanuit de gemeente. De moeder voelt zich alsof ze faalt. ‘Ik had zo graag voor elkaar gekregen dat ze gewoon kon blijven op de school waar ze zat!’.
Ondertussen brengt ze hem elke dag met lood in schoenen naar school. Mensen om haar heen zeggen dat ze gewoon even moet wennen aan de nieuwe situatie.
Ik vroeg haar waarin ze zelf terug wil naar het oude. Ze haalt haar schouders op en antwoordt ontkennend, ze kan het niet plaatsen. Ze is juist blij met wie ze nu is en hoe ze in het leven staat. Ik vraag haar mij te vertellen over haar eigen jeugd. Hoe heeft ze school ervaren en hoe zag haar gezin van herkomst eruit?
Eén verhaal springt er direct uit. Toen ze 13 was, waren ze op vakantie. Gewoon in Nederland. Tijdens een spelletje Volleybal kreeg haar vader de bal ongelukkig op zijn duim. Het was tegen etenstijd, dus werd er door iemand uit een ander gezin gekookt. Spaghetti, ze ziet de rode saus zo voor zich in een heel grote blauwe pan.
Ze weet nog exact hoe lekker het rook.
Hoe deze dag verder verliep weet ze niet, alleen dat haar vader zich niet fit voelde en in bed lag. De volgende ochtend stond haar moeder aan haar bed en maakte haar wakker. ‘Papa voelt zich echt niet goed, we gaan op zoek naar een huisarts’. Ze kleedt zich gauw aan en ze gaat mee met haar moeder. Haar jongere zusje slaapt nog. Ze ziet zichzelf nog ergens lopen, verder herinnert ze zich niet veel, behalve de zorgen van haar moeder. Want papa was nooit ziek.
Ik vraag haar hoe het afliep. Ze is even stil. ‘Ik herinner me het volgende. We waren met meerdere gezinnen daar in het vakantiepark. Dat deden we elk jaar. Ik was even in het huisje wat uitkeek op de vakantiewoning waar ik zat met mijn ouders en zusje. Ik keek naar buiten terwijl mijn vader in zijn wit met blauw gestreept overhemd gebukt met pijn weg liep. Mijn moeder was erbij en nog een andere man. Terwijl ik keek zei iemand: jij bent aan de beurt!’
‘We deden vier op een rij. En het was mijn beurt. Er was geen ruimte voor verdriet. Geen arm om mijn schouder. Ik was aan de beurt en het spel ging door’.
Samen gaan we terug naar dat meisje dat zich zo alleen voelde. Dat erna hoorde dat haar vader een infarct had gehad. Haar vader lag erna een hele tijd in het ziekenhuis en haar moeder zou haar en haar zusje naar huis rijden. Dat was al spannend.
Het valt me op dat ze vooral vertelt over alles wat er ná de infarct gebeurde. En niet over wat ervoor was. Alsof haar leven toen pas begon. Ze kan zich een foto voor de geest halen van haar vader van voor de infarct. Waar op hij lachte. Iets wat na de infarct alleen kon op feestjes of met (te veel) alcohol.
We gaan niet alleen terug naar dat meisje. We gaan ook terug naar haar vroege jeugd. Op wie wilde zij kunnen rekenen maar kon ze dat niet? Naar welke tijd wil zij zelf terug?
Ze vertelde dat ze nooit wist hoe de vlag erbij hing thuis. Haar vader kon een goede of een slechte dag hebben. En in het geval van een slechte dag kon je maar beter niets fout doen. In plaats van spelen ‘s avonds keek ze naar haar vader die lag te slapen op de bank. Ze keek of hij nog wel ademde. De angst van haar vader die zij, als gevoelig meisje, overnam en eigen maakte. Ze vertelde over de avonden dat haar ouders weggingen en dat ze ‘s nachts vaker ging kijken of haar ouders al thuis waren.
Wat een verantwoording. Het onbezorgde leven wat ineens weg was. Haar vader die ineens een andere man was. Het gezin wat ineens angst kende.
Dit meisje is er nog. Ze heeft zelf al een hoop stappen gezet. Dat weet ik, want ik ben dit meisje.
En die oudste dochter is mijn zoon. Mijn zoon die mij spiegelt dat ik een volgende stap mag maken in mijn eigen heling. Dat ik ruimte mag geven aan de emoties die ik destijds voelde en niet kon uiten. De angst mag ik teruggeven. De verantwoording ook.
Altijd als ik me even alleen voel ga ik afleiding zoeken. Niet met een spel, maar met iets wat totaal niet van belang is. Om maar niet te hoeven voelen. Om maar door te kunnen gaan.
Nu ik dit weet kan ik hier gericht mee aan de slag. Nu ik dit weet laat mijn zoon het gedrag wat mij zo deed wanhopen niet meer zien.
Ik kan en mag rekenen op mezelf, schrijven vanuit mezelf, wat ik wil en kan delen, op mijn manier. Ik mag leven vanuit mijn eigenheid, met plezier. Dat is zo belangrijk voor mij. Lachen. Genieten. Leven.
De jonge versie van mij raakte getraumatiseerd door wat er met mijn vader gebeurde. Na de infarct mochten we niet bij mijn vader. Hij was emotioneel en zat onder de medicijnen, daar kreeg ik ook de boodschap dat tranen niet nodig waren. Deze emoties mag ik alsnog een plek geven en de kracht hiervan mag ik omzetten in het zijn van mijn authentieke zelf, de versie zonder pardon. Niet alleen de verantwoordelijke Maike die alles goed wil doen, maar ook het kleinere meisje dat waarschijnlijk net zo veel danste en zong als mijn eigen dochter.
Ik heb getwijfeld of ik dit wilde delen. En op welke manier. Toch denk ik dat zoveel mensen hiermee worstelen.
Ze zien gedrag van hun kind en gaan hier mee aan de slag zonder naar zichzelf te kijken. Ze gaan totaal voorbij aan hun eigen emoties. Je kind spiegelt net zo lang tot jij er mee aan de slag gaat en ik kan je vanuit mijn ervaring op het hart drukken dat het echt bevrijdend werkt als jij in die spiegel durft te kijken.
Het gaat hier puur om het erkennen van een oude pijn. Je hoeft niet in een hoekje te gaan huilen of ellenlange gesprekken te hebben met een psycholoog. Het gaat om het dragen van je eigen stukken. Dat is ook verantwoording nemen.
Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:
- Gratis Drempel meditatie
- Online-programma / cursus / zelfstudie.
- One Day Retreat
- 1:1 Mentorschap
Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.
Liefs,
Maike
Wow, Maike,
Dit verhaal komt binnen als een bom, een en al herkenning en reminder de spiegel te blijven voorhouden en het lichter te gaan zien. Beide dochters van mij worstelen met stukken van mij en en sinds kort heb ik het misplaatst schuldgevoel daarover ( wat heb ik gedaan door moeder te worden en dit door te geven). Gekeerd in wat voel ik me vereerd dat deze kinderen mij de tools geven om mezelf echt te zien. En door hun gedrag te spiegelen kan ik mezelf helen en dan heel ik ook hun. Wat mooi geschreven en wat fijn dat je het deelt. Dank je voor de inbedding van een inzicht ,
Liefs
Karin Zeeuwen.
Pingback: Wat mag jij je afleren en wat brengt het jou als je voorbij mindfulness gaat?