Over de twilight zone tussen *hier* en *daar* (en waarom dit als vrouw zo’n moeras kan zijn)

Ik leefde en dacht altijd vrij zwart wit. Die fifty shades of grey kwamen in mijn wereld vrijwel niet voor. Ik hield niet van verrassingen en ik wilde de controle niet loslaten. Ik hield me vast aan ontelbare routines die voorkwamen dat er iets veranderde.

Ondertussen was ik moe. Moe van alles wat ik moest en mezelf oplegde. Moe van die innerlijke strijd die ik voerde in mezelf. Ik voelde dat ik meer kon en soms voelde ik die passie weer even oplaaien van binnen. Dat innerlijk vuurtje ging alleen snel weer zachter branden. Alsof ik een cirkel niet rond kon maken, alsof ik momentum niet vast kon houden.

Ik wilde het anders maar voelde het niet.

Als ik dan weer moed verzameld had dan hoorde ik wel weer iemand iets zeggen over datgene wat ik wilde doen in termen als ‘wat een onzin’ of ‘nee, daar heb ik dus echt helemaal niets mee!’ Ondertussen volgde ik cursussen zoals mediumschap en magnetiseren. Alleen juichte mijn omgeving dat niet echt toe. Want kon ik niet beter een erkende opleiding volgen, die had ik immers toch nodig?

Ook al voelde ik dat zelf niet zo, toch luisterde ik ernaar. Het klonk immers verstandig. Waardoor ik terug stapte. En dat riedeltje herhaalde zich een paar keer. Ik wilde het…en deed het niet. Nog niet. Tot ik anders koos.

Hoe kom je als vrouw uit die innerlijke strijd die soms zo hevig woed in jezelf?

Van iets willen en jezelf onbedoeld en ongewild kleiner maken. Iets willen uiten en het toch niet doen omdat je weet wat je zou verliezen. Diep van binnen weten we het allemaal zo goed. Je voelt aan alles dat je huidige situatie het niet is. Je voelt het allemaal niet meer zo, de passie voor wat je doet is weg. Het vlammetje in je, is gedoofd.

Tot op sommige momenten een nieuwe vlam ontwaakt.

Je voelt het, alleen hoe breng je dit met net zo veel kracht naar buiten als je het van binnen voelt? Waar je niet altijd de woorden voor kunt vinden die recht doen aan dat gevoel.

Wat kun je ermee want je weet nog niet wat je nieuwe stuk is. Het is voelbaar, nog niet zichtbaar. Iets wat ik vaak meegeef: laat je niet stoppen, omdat je de weg vooruit nog niet kent.

Blijf nieuwsgierig.
Het is oké om het even niet te weten. Om in dat grijze gebied te zijn. Als je je even een afbeelding voor de geest haalt van iemand met een blinddoek, tien tegen één dat je een vrouw ziet. We zijn hier om te voelen, om te creëren in het donker en het neer te zetten in het licht.

Denk maar aan de kracht en vrijheid die je voelt op de momenten dat je wel weet. Als dat vuurtje aan gaat en niet meer dooft. Alles wat je hiervoor hebt gedaan diende een hoger doel. En als je heel eerlijk bent tegen jezelf dan wist je dat altijd al.

De zaadjes die je plantte hebben wortels gekregen die al diep in de aarde zijn gedrongen. Wat er aan de oppervlakte komt dat weet je nog niet. Misschien is het wel helemaal niet wat je verwacht. Misschien is het nog wel mooier dan dat.

Bekijk het met de nieuwsgierigheid van een kind. Met een open blik. Zoals die eerste keer dat je de schoonheid van en regenboog zag aan de hemel. Met aan de ene kant donkere regenwolken en aan de andere kant de zon die weer stralend doorbreekt.

Hoe stap je uit het niemandsland van je oude naar je nieuwe wereld? Net als in de twilight zone volgt die verrassende twist in het verhaal. Alleen is dit niet zomaar een verhaal, het is jouw leven. Het moment dat het leven je terugwerpt op jezelf.

Het moment dat je laat voelen waar je kracht zit en wat je kunt bereiken als je doorzet.

Wat daar voor je is.

Ik weet nog goed hoe ik met de microfoon in mijn hand voor een grote groep mensen stond. En ik wist op dat moment dat ik niet meer terug kon. Als de dag van gisteren weet ik hoe ik stond te trillen op mijn benen en hoe mijn stem trilde terwijl ik sprak. Het was stil in de zaal. Ik zag tranen over wangen rollen. Iets groters nam het op dat moment van mij over. Omdat het toeliet.

Ik ging dwars door de angst heen. Voor het eerst stapte ik niet terug.

Daarna ging het rollen. Ontvouwde de weg omdat ik iets had geopend van binnen. Omdat ik had geleerd het open te houden, ook als het moeilijk was.

Toen je net las over dat vuurtje van binnen, waar dacht je toen aan?

Waar bracht het je en wat gebeurde er toen? Welke rol had je, welke vaardigheid stond er in de spotlight en op welke manieren kun je dat nu al meer ruimte geven?

Als vrouw zijn we diep voelend. We neigen er alleen toe om af te dalen in ons pijnlichaam / trauma in plaats van verlangen. Daar voelen we diep én zitten we in het moeras, in de zwaarte vaak, op een plek waar ‘moeiteloos’ ver weg lijkt.

Als je je afvraagt: hoe kom ik daar? Start met je op dagelijkse basis te verbinden met de vrouw die daar al is. Terwijl je trouw blijft aan jezelf. Stap voor stap. Vertrouwend op je innerlijke kompas.

Je bent nooit teveel lieve vrouw. Het thuis, de liefde, de kracht, die vind je uiteindelijk in jezelf. Het zit in jou, vertrouw op jezelf, op watje al weet, op wat er al is.

Je hebt de macht om jezelf een ander verhaal vertellen. Je hebt de kracht om je bestemming te verandering. Jij mag kiezen.

Kun je hier hulp bij gebruiken?

1: schrijf je in voor de nieuwsbrief (hieronder) of volg me op Instagram voor dagelijkse tips.

2: kies voor privé begeleiding of start met je online programma.

Voor vragen of een kennismaking, kun je me ook altijd mailen: maike@maikemaessen.nl

Liefs!

Ontvang tips en inspiratie die je helpen jezelf sterker te voelen. Het is gratis!