De afgelopen tijd had ik het druk. Ik ben zo dankbaar voor de geweldige (alleenstaande) moeders en vaders met wie ik mag werken in mijn praktijk. Deze keer ga ik iets delen wat ik normaal gesproken bij mezelf houd. Ik weet namelijk dat de verhalen die ik ga delen heel herkenbaar zullen zijn voor veel van jullie.
Zolang ik geen namen noem – en dat doe ik nooit, tenzij ik specifiek goedkeuring heb – mocht ik de gemene deler vangen in een blog. Ik geloof dat we samen sterker staan en ik ben dan ook dankbaar dat ik dit mag schrijven én ik ben trots op jullie moed.
Ik neem je mee in de ervaring van drie cliënten. De eerste heeft een relatie, is moeder van 2 jonge kinderen en werkt succesvol als HR director voor een multinational. De tweede is een single vader die zelfstandig werkt als adviseur. De derde is een alleenstaande vrouwelijke onderneemster met een steeds succesvoller bedrijf.
Klinkt best goed allemaal he? Waarom komen ze dan toch bij mij?
Al tijdens de eerste kennismaking komen verhalen naar boven die in de taboesfeer lijken te hangen. Het kind met onverklaarbare woedeaanvallen waar we liever niet over praten. Een ex-partner die extreem gedrag vertoonde tijdens de relatie en waar je nu zelf de tijd voor mag nemen om te herstellen. Of het kind waar een enorme muur omheen lijkt te zitten en waar de ouder bijna niet doorheen komt.
Van alle drie weet ik dat het plaatje aan de buitenkant vooral plezier en succes laat zien. Wat zou er gebeuren wanneer we vaker open delen met elkaar en samen durven te kijken naar de wijsheid in de situatie?
Met alle drie heb ik een tijd gewerkt. Werken ja, want de situatie vraagt iets van je – en ik ook – zodat je het kunt transformeren. Ik heb altijd gedacht ik moet het zo niet benoemen want dat schrikt af. Maar weet je..ik heb er ontzettend hard voor gewerkt om hier te komen. Dat gebeurde niet zomaar. Geen enkele stap ging vanzelf. Die kon ik zetten omdat ik er zelf het werk voor deed.
Het raakt me dan ook enorm als ik single ouders zie worstelen vanuit oude structuren en verhalen die ze maar niet los kunnen laten. Alsof ze maar niet echt voelen: weet je wat? Ik ben het waard. Ik ben het waard om er te zijn. Ik ben het waard om liefde, vrijheid en mijn ruimte te claimen. In plaats daarvan schalen ze zichzelf omlaag en verliezen ze zichzelf en hun eigenwaarde compleet in de zorg voor iedereen om hen heen.
Hoe ik dit weet? Omdat ik net zo was.
Ik zag mezelf niet omdat ik het niet had geleerd. Omdat mijn moeder uit een gezin komt waar haar eigen moeder al heel vroeg overleed. De echte verwerking start dan pas veel later, als je zelf al lang en breed volwassen bent. Mijn vader heeft altijd hard gewerkt en had daarom misschien minder tijd voor de emotionele zorg.
Mijn cliënten kennen vergelijkbare situaties. Even voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet om wie fout is of wie schuld heeft; daar mag je aan voorbij. Mijn ouders geven mij alles wat zij kunnen en daar ben ik enorm dankbaar voor. Los daarvan zijn zij niet perfect zodat ik kon worden wie ik nu ben.
Dat is het leven, dat zijn de systemen waar jij en ik ook onderdeel van uitmaken. Daarbinnen mag jij ontdekken, onderzoeken en leren.
Zo ook deze ouders. Wat ze gemeen hebben is dat ze van kinds af aan zoveel meer gevoelig zijn dan ze zich bewust waren. Dit bewustzijn zorgt ervoor dat je feilloos voelt wat de ander nodig heeft. Vanaf het allereerste begin zijn je antennes als het ware op de ander gericht in plaats van op jezelf. Alle drie kregen ze een burn-out; wat ik zie als het sein wat laat zien dat je de zorg voor anderen eerst aan jezelf mag leren geven.
Zodat je nu alsnog mag ervaren en ontdekken wat jij echt wilt. Als jij OK bent, komt de ander, en niet andersom.
Onze kinderen laten ons ook zien dat we het een en ander mogen veranderen.
Dat de zorgvuldig en per ongeluk gebouwde muren mogen gaan. Dat de relatie met jezelf ontdekt en hersteld mag worden. En dat je mag erkennen welke ruimte je nodig hebt – ook als dit niet past in het sociaal wenselijke plaatje.
Alle drie de situaties vragen een andere manier van kijken, leven en kiezen. Samen onderzochten we wat ze over hebben genomen. Is wat denkt en voelt wel echt van jou; zou je het nog steeds kiezen als je mogelijkheid had? Ik bedoel niet op basis van alles wat je er nu bij bedenkt, maar je gevoel. Kun je dat gevoel de ruimte geven, zonder meteen het idee te hebben iets te moeten en zonder dat je je bezighoudt met wat iedereen om je heen vindt?
Samen transformeren we elk verhaal in een successtory. Niet binnen 1 week maar het gebeurd. Zodat het plaatje wat zichtbaar is aan de buitenkant ook voelbaar is van binnen.
Dankjewel voor jullie prachtige delen.
Allemaal hebben we kinderen die eigen zijn, uniek en speciaal. Dat ben jij immers ook. Onze kinderen vragen eigenlijk om dat weer in ere te stellen. Mijn ervaring is dat een heel gezin mee kan draaien met jouw ontwikkeling. Het bijzondere van mijn werkwijze is dat je je kind uit de wind houdt.
Lijkt het je iets om hier op een laagdrempelige manier mee aan de slag te gaan? Meld je dan aan voor mijn workshop op 8 december. Je vindt dit (nog) niet terug op mijn website. Wat we gaan doen zie je op Instagram of op Facebook. Wil je meer weten? Reply op deze mail. Wil je zeker zijn dat je deel kunt nemen? Reserveer dan hier je je ticket.