‘Het overkwam ons gewoon, deze relatie. We werkten samen dus we konden er ook niet omheen.’ Zei hij. Aan de manier waarop hij het zei, zag ik dat hij het ook echt geloofde. Later herhaalde hij hetzelfde zinnetje.

Een zin die een overtuiging is geworden of misschien wel voortkomt uit een overtuiging.

‘Het overkwam me’.

In deze paar woorden zit niet alleen het idee van hulpeloos zijn maar ook een stukje slachtofferschap. Eigenlijk vertelt hij zichzelf: ‘als ik in de kinderlijke onschuld blijf hangen dan ben ik onschuldig. Niemand kan me dan iets verwijten’. Vanuit de ratio klopt dat natuurlijk want je doet niets wat een ander pijn kan doen maar tegelijkertijd laat je óók je eigen kracht liggen.

Onbewust en onbedoeld ga je aan de zijlijn van je eigen leven staan.

Op die zijlijn creëer je alleen maar meer situaties die je overkomen. Grote en kleine dingen. Omdat je zelf niet aan het roer staat. Dit is geen verwijt – want als je niet weet hoe dit moet dan ben je het je ook niet bewust als je het laat – maar wel een eyeopener.

Deze man kwam via-via in mijn praktijk. Ik legde hem uit dat je leven niet iets is wat je overkomt maar dat je het zelf creëert. Door jezelf een ander verhaal te vertellen kun je het stap voor stap omkeren. Het is die 3% waar ik vaker over spreek. Je kunt deze vergroten en stapsgewijs ervaar je – voel je – steeds beter wat echt van jou is en wat je hebt aangenomen.

Te midden van alles is er je lot. Dat zie ik als het weten welke dingen je kunt veranderen en welke dingen niet en de wijsheid om het verschil te kennen.

‘Hoe doe jij dat dan? Hoe weet je dat verschil?’ De wijsheid die groeit mee met het percentage wat echt van jou is. Door je elke dag te richten op dat wat je wél wilt en vragen te stellen. Dit zijn de tools die hem meegeef.

Hij vertelde over welke hij zelf al heeft gezet in het recente verleden. Over het medium waar hij terecht kwam. Ik vroeg hem wat hij eruit had willen halen toen hij naar haar ging. ‘Dat is een goede vraag’, zei hij. En het viel even stil. Ik stelde hem gerust. Het laat alleen maar zien dat je zoekende bent. En dat is ook oké. Het even niet weten is prima en mag er zijn. Probeer voor jezelf wel helder te hebben wat je eruit wilt halen. Want de ‘ik weet het niet’ is ook maar een verhaal wat je jezelf vertelt en waarmee je jezelf kleiner houdt dan je bent.

Je gaat nooit zomaar op zoek naar hulp. Er is altijd een trigger. Of deze nu van buitenaf of van binnenuit komt.

Die trigger vinden we samen tijdens de opstelling. Het moment waarop zijn houding verandert, letterlijk. Hij geeft terug, hij laat los. Ter plekke. In de tussentijd doet hij elke dag de oefeningen, onder mijn begeleiding. Ik laat hem 3 weken lang oefenen. Oefenen met bewust het leven kiezen wat hij wil en zijn acties hier mee in alignment brengen.

Ofwel zorgen dat zijn acties in lijn zijn met de persoon die hij kiest te zijn. Vragen mag hij me mailen of appen. Tussendoor hebben we elke week een contact moment via Skype om te bespreken hoe het gaat en waar hij tegenaan loopt.

‘Hoe wéét je dat je aan de zijlijn staat? Hoe wist jij nou dat ik daar stond?’, is één van zijn vragen. Ik leg hem uit welke paar woorden me heel veel zeiden. Hij is even stil. ‘Zo voelde ik het echt’, zei hij. Ook dat verhaal herschrijven we. Het is simpelweg niet meer wat je gaat kiezen, je gaat het jezelf (en anderen) niet meer vertellen.

Tijdens de opstelling liet ik hem voelen op welke plek hij in zijn kracht staat. Ongeacht wat de ander doet. Ongedacht of zijn ouders hem geven wat hij nodig denkt te hebben en ongedacht of hij recht heeft op iets anders.

Zodat je jezelf gaat vertellen: dit is wat ik kies. Schuld en onschuld, heb je nodig. De dader en het slachtoffer zitten in ons allemaal. Door te kiezen en door je schuld te nemen, te dragen (je lot) sta je sterker. Je maakt jezelf los van de oordelen. Net zoals de overtuiging dat het leven je overkomt. Het is ooit ontstaan, dat is een deel van zijn verhaal, van wie hij was.

Niet langer vanuit een oude pijn maar vanuit zijn kracht. De volgende afspraak loopt en staat hij meer rechtop. Klaar om opnieuw te kiezen. Als hij later de deur uit wil gaan draait hij zich ineens om. Hij pakt mijn hand en kijkt me aan en zegt: ‘dankjewel’.

Die voel ik. Ik kijk terug en lach. Hij geeft en ik ontvang.

Is het voor jou tijd om die overtuiging achter je te laten en plaats te nemen aan het stuur? Kijk hier als je klaar bent om uit te breken en hier wel wat hulp bij kunt gebruiken. Of mail me als graag persoonlijk af wil stemmen.

Liefs!
Maike