Midden op de tafel staat een zwartwit foto van een jonge man. Begin twintig schat ik hem. Ik kijk naar hem en dan is het net alsof er iemand achter deze foto staat die schreeuwt om aandacht. Ik voel zijn enthousiasme door de foto heen. Alsof hij wil zeggen dat hij belangrijke informatie voor me heeft.
Ik kijk naar links waar mijn trainer zit en ik kijk weer naar de foto voor me. Ik moet lachen. ‘Wie wil er beginnen?’, hoor ik links van me. ‘Ik’, zei ik, ‘en ik wil beginnen met die foto’. Ik wijs naar de jongen op de foto. De andere cursist reikt naar de lijst die ze heeft meegenomen en ze geeft hem aan mij.
Even blijf ik zitten met de beeltenis in mijn handen. Verrast door wat ik zag en voelde. Ondanks dat ik me heel bewust heb aangemeld voor de cursus mediumschap overvalt het me toch even.
Tegelijkertijd neemt mijn ratio het over die zegt: ‘het is niet echt, je verzint het zelf.’
Misschien herken je dat wel, je voelt of weet iets en wuift het weg.
Op dat moment besluit ik om het er te laten zijn. ‘Is het goed als ik even ergens ga zitten met deze foto?’
Even later zit ik een fijne ruimte met de foto, met pen en papier. Ik neem de tijd om te voelen en te ervaren. Heel snel al daarna zie ik beelden. Dat is eigenlijk hoe het meestal gaat. Ik zie een beeld als een film in mijn hoofd. Mensen vragen me heel vaak: ‘wat zie je dan?’ Een film dus die ik wel en niet zie, een soort innerlijke projector.
Hij vertelt me over de kinderen die nu worden klaargestoomd hierboven, bij de engelen. Hij laat het me zien. Ik zie allemaal kleine engeltjes zitten die luisteren naar de grote engel. Een beetje het idee van een klas, met allemaal kinderen die in een kring zitten.
Hij vertelt me dat deze kinderen vanaf 2018 hier komen en dat ze allemaal een belangrijke taak hebben.
Voor mij klinkt dit heel logisch. Hij – de jongen in zwartwit – legt uit dat hij hier kwam met een bepaald bewustzijn waar hij weinig mee kon en waar hij zelf ook niet van wist was het was. Hij werd gezien en behandeld als een probleemkind.
Eigenlijk wat nu vandaag de dag nog veel gebeurd met kinderen die vaak onterecht het stempel ADD, ADHD of een autisme verwante stoornis krijgen opgeplakt. Omdat we hen niet begrijpen. Omdat we vinden dat ze moeten kunnen doen wat wij doen.
Want zo moeilijk is het allemaal niet, toch?
Hij legt me uit dat het belangrijk is dat deze kinderen hier ook goed worden begeleid want deze kinderen kunnen niet mee in de systemen die we nu kennen. Natuurlijk zijn er ook andere scholen maar niet wat deze kinderen nodig hebben. Hij legt uit dat deze kinderen meekrijgen wat hij niet mee heeft gekregen.
Deze beelden zag ik gisteren weer.
Toen ik in gesprek was met mijn vriendin en business bestie gisteravond. Ik had het met haar over de Soul Shift en de transformatie in persoonlijke ontwikkeling. De transformatie die ik enerzijds zelf maakte en anderzijds anderen leer. Deze kant kent niet iedereen van mij. Het channelen, de woorden die zo op papier stromen en waar ik me eigenlijk alleen maar hoef te verbinden met iets wat groter is dan ikzelf. Mijn gevoel – het wordt met de dag sterker – dat ik iets wil met het onderwijs.
Ook voor mijn eigen kinderen die niet helemaal happy zijn op school. De een die alles ziet en voelt en de ander die zich (net als ik) heel makkelijk aanpast en thuis alles eruit gooit. Mijn kleine blonde meisje met die mooie blauwe ogen kan uit het niets heel boos worden en deze boosheid wil ze kunnen uiten in een omgeving die voor haar veilig voelt. Dat kan soms vrij heftig zijn en ik ben blij dat ik nu weet hoe ik haar die ruimte kan geven en tegelijkertijd zelf sterk kan blijven in mijn eigen rol en energie.
Het is zo belangrijk dat deze kinderen leren dat ze niet gek of raar zijn. Het is hoe ik me zelf heel lang voelde. Ik paste me gemakkelijk aan, op school en ook sociaal. Maar als ik alleen was, ofja ben, dan zit ik in een totaal andere wereld. Door de cursus nieuwetijdskindercoach weet ik dat ik iets anders in elkaar zit en hoe ik mijn gaven in kan zetten.
Terwijl ik dit type voel ik de tranen in mijn ogen. Waarom? Omdat dit een deel is wat ik niet vaak of snel deel. Vanwege de oordelen. Maar…die oordelen zijn er toch wel en ik voel dat ik hier meer mee wil. De kinderen helpen, hun ouders.
De jongen op de foto. Hij voelde zich niet begrepen. Niemand kon iets met het gedrag wat hij vertoonde. De oorzaak werd in de verkeerde hoek gezocht. Hij is zelf uit het leven gestapt omdat hij geen andere uitweg zag. En hij is niet alleen. Helaas, maar het is natuurlijk veel meer dan helaas.
Het is echt tijd. Zoveel kinderen kunnen momenteel niet mee in het onderwijs wat we vandaag de dag kennen. Zoveel kinderen krijgen een stempel opgeplakt wat hen niet helpt maar wel zorgt dat ze mee kunnen draaien. Terwijl dit niet de bedoeling is. Ze zijn anders, speciaal en bijzonder met een reden. Laten we deze kinderen helpen om de kracht en moed in zichzelf te vinden om dicht bij zichzelf te kunnen blijven. Ik weet dat het niet makkelijk is, ik ben zelf moeder van zulke kinderen. Om ze beter te kunnen begeleiden heb ik zelf een shift gemaakt. Om mijn kinderen de ruimte te geven mocht eerst mezelf de ruimte geven. Deze kinderen komen niet uit de lucht van namelijk, het zit ook in jou en mij.
Voel je dat dit ook jouw waarheid is en weet je niet goed waar je moet beginnen?
Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Zo werken we samen:
- Gratis Drempel meditatie
- Online-programma / cursus / zelfstudie.
- One Day Retreat
- 1:1 Mentorschap
Meer weten? Mail me via info@maikemaessen.nl.
Liefs,
Maike